In Domino qvies.
XXVIII.
INdex Magneticus nusquam consistit, nisi Septentrionẽ versus sese moverit, ac in sidus illud polare aciẽ fixerit. Nusquam animo humano quies, nisi in Deo. Nec enim aut honorum splendor, aut opũ abundantia, aut famae pruritus veram animi tranquillitatem cuiquam praestiterit: ejusque rei vel naturalis ratio haec redditur: anima infinita atque aeterna, in rebus finitis hisce ac momentaneis, ac cum ipsà symbolum nullum habentibus, solatium ac requiem quî inveniat? Nonne vnicuique nostrûm, inter medias saepe voluptates, cum succurrit quam fluxa, quam futilis sit ista delectatio, quam brevi desitura, nausea statim oboritur, ac taedium omnium, quae hîc videmus atque audimus, blanditiarum? torpemus vtique plerumque post gaudia, & recordatione praeteritorũ, futura ejusdem generis pariter vana, non abs re, judicamus. Videmus enim ab omni mortali solatio prorsus nos distitui, cum maximè solatio indigere nos facit extrema necessitas. Haec cogitanti, cui, precor, non excidat quidquid id est delitiarum, quod humana promittit imbecillitas? quis non efferatur ad veri gaudij auctorem Deum, in cujus dextrâ delectationum plenitudo?
DE Naelde van het Zee-compas en staet niet stille., ten sy die ghedraeyt sy op de Noort-sterre. Daer en is gheen ruste voor het menschelijck ghemoet, ten sy hetselve sick vast op God slelle. Want noch den glans van hooghe staten, noch overvloet van rijckdom, noch het geruchte van eenen loffelijcken naem onder den menschen, en can ons de ware gherusticheyt des gemoets aenbrengen. En hier toe schijnen selfs natuerlijcke redenen te dienen. De ziele des menschẽ, als eeuwich ende oneyndich zynde, en can, in dese tijdelijcke ende bepaelde dinghen, gheen ruste vinden. Voelen wy niet yder, in ons selfs, soo wanneer wy midden inde wellusten deses werelts swemmen, ende dat ons dan voor coomt de bedenckinge, dat dit alles niet en is als enckelen roock, die op een oogen-blick verdwijnt, dat wy als een walginghe en teghenheyt crijgen van alle dat wy hier sien en hooren? Naer tijdelicke wellust is den mensche ghemeenlick altijt swaer-moedich, als oordeelende, dat ghelijck dese voor-leden blyschap haest is voorby gegaen, dat oock alle andere die noch aenstaende souden moghen zijn, van ghelijcken niet langhe en sullen dueren. Insgelijcx sien wy daghelijcx dat ons den troost der mensche dan meest ontgaet, als wy, in den uyttersten noot, meest troost van doene hebben. wie, dit bedenckende, en fal niet een cleyn-achtinge aen-comen, van alles wat hier vermaeckelick schijnt tewesen? Wie (segg' ick) en sal sijnen geest niet verheffen om na te spooren den Gever van de ware vreuchde, aen wiens rechterhant is blyschap ter volheydt in eeuwicheydt, gelijck den Psalmist seyt. Psal. 16.11.
Ons ziel, een licht dat eeuwich schijnt,
En vint geen rust in 't geen verdwijnt.
MATH. 11.29.
VEnite ad me, omnes qui laboratis & invenietis requiem animabus vestris.
PSEAVM 73.
QVel autre ay-ie au ciel? Ou ay-ie prins
plaisir en la terre qu'en toi?
Auteursrechtvrij