Pinokkio in Afrika

[p. 42]

XII




Hoe Pinokkio feestelijk in Afrika wordt ontvangen; de eerste lasten van het beroemd-zijn.

* _* *

‘In de eerste plaats,’ zei hij, ‘wil ik naar dat mooie kasteel daar in de verte. Ik zal wel maken, dat die eigenaar me een frisch glaasje water geeft en tegen een uur of twaalf zal ik zien een stukje brood, misschien wel een lekker bouillon-soepje, en als 't mogelijk is een stukje vleesch te krijgen...... Want met een bordje soep, een vleeschschoteltje, een gebraden kippeboutje en een glas wijn zou mijn maag weer heelemaal op streek komen. Op weg dus!’

De tocht tusschen die rotsblokken door was moeilijk genoeg, maar het ging den marionet gemakkelijk af, want hij sprong zoo vlug als een geit van den eenen steen op den anderen, terwijl het droge klappen van zijn houten voeten aan alle kanten door de echo's werd herhaald. Maar hoe hij ook liep en sprong, er kwam geen eind aan dat zeestrand en het kasteel scheen altijd even ver weg, ja het had er zelfs veel van, of die torens en ook die muren, al naardat de marionet meende ze te naderen, verdwenen, zoodat er, toen hij eindelijk de heele kust achter zich had, niets was dan steenen, die allengs door de inwerking van het water afbrokkelden en daardoor min of meer grillige vormen verkregen hadden.

[p. 43]

En het kasteel met zijn torens, waar was dat gebleven?

Vaarwel soep, vaarwel vleesch, vaarwel kippeboutje, vaarwel glaasje wijn, alles verdwenen!

Pinokkio rukte wanhopig aan zijn haar, vast besloten er minstens twee vlokken uit te trekken. Maar toen hij zijn oogen opsloeg, zag hij aan den voet van een zacht glooiende helling een verwonderlijk mooi plekje, begroeid met prachtige planten en door frissche beekjes besproeid en in de verte huizen, villa's en paleizen, wier daken zoo vroolijk schitterden in de zon, alsof ze met kristallen waren overdekt.

Bij dien aanblik uitte Pinokkio een zoo blij en luid Oh! van verbazing, dat het wel op 10 K.M. afstand te hooren was, en zonder verder een oogenblik te wachten, rende hij in die richting. Hij sprong over slooten en struiken, liep dwars door boschjes met prachtige vreemde planten, zooals hij ze nog nooit gezien had, en joeg zoodoende



heele zwermen duiven, goudfazanten, tortelduiven, meerkoeten en kwartels op de vlucht.

‘Hè, wat is Afrika mooi!’ zei de marionet, maar stil stond hij niet, zoo verlangend was hij in de bewoonde wereld aan te komen; ‘als ik had kunnen denken, dat het zóó was, zou ik er al eerder naar toe zijn gegaan!’ En steeds liep hij voort.

In een paar minuten kwam hij op een groot plein aan, waar mannen, vrouwen, jongens en meisjes in allerlei verschillende kleederdrachten op den grond zaten of lagen, babbelend,

[p. 44]

koopend, verkoopend, en daarbij een geweldig rumoer makend.

Toen ze den marionet zagen, liepen ze hem tegemoet en velen begonnen te gillen: ‘Wel kijk eens aan, daar heb je Pinokkio! Kijk eens, Pinokkio! Ha, Pinokkio! Hei, Pinokkio! Hu, Pinokkio!’

‘Dat is toch al heel merkwaardig,’ zei de pop bij zichzelf, ‘nu kennen ze me in Afrika ook al! En ik had nog al gedacht incognito te reizen!!!’

Erg uit zijn humeur om deze lawaaiige ontvangst baande Pinokkio zich nijdig een weg tusschen die lastposten door, links en rechts elleboogstompen uitdeelend. Daarop begon hij weer te hollen, sloeg een zijstraatje in, waar bijna geen mensch te zien was en hield halt voor een kleine gaarkeuken, waar met groote letters op een uithangbord stond:

‘NAPOLITAANSCHE MACARONI’.

‘Daar zocht ik nu juist naar!’ zei de pop en trad binnen.