Indiaanse vertellingen. Deel 1

[p. 81]

De magere en dikke tijgers. (Arowaks)

Er was eens een Arowakse man, die onder zijn stamgenoten wijd en zijd bekend stond als een grote muzikant. Op zekere dag zei hij aan zijn vrouw, dat hij op reis zou gaan. Dat vond de vrouw goed. Ze bracht alles wat haar man nodig had voor zijn reis in gereedheid.

De kalasoe, jachttas, hing aan zijn linker zij, terwijl pijl en boog eveneens in de linkerhand gedragen werden. Zijn bundel met voedsel, dat voor vele dagen moest dienen, zat netjes ingepakt op zijn rug in de moetete (rugdraagmand).

Nu was de tijd aangebroken om zijn vrouw ten afscheid te groeten. Dat werd kort en bondig gedaan, zonder veel vriendelijkheid.

Voordat de muzikant-reiziger om de hoek van het bospaadje verdween, keek hij voor het laatst nogmaals om naar zijn vrouwen kamp; hief zijn hand op en de Arowak had zijn vrouw alleen in het dorp achtergelaten.

Gedurende de afwezigheid van haar man, dacht de vrouw altijd aan de mooie muziek en liederen die haar man kon spelen en zingen. En zij neuriede ze af en toe heel zachtjes.

Na dagen lopen door het machtige en geheimzinnige oerwoud, kwam de man een reusachtige tijger tegen. Ze groetten elkaar twijfelachtig, maar de tijger was van kwade wil........!! De tijger was van plan om met de Arowak korte metten te maken. Tenslotte verslond hij de man met hebben en houden.

Ondertussen verwachtte de Indiaanse vrouw haar man met groot ongeduld terug. Zij verveelde zich om alleen thuis te blijven met de baby. Haar vriendinnen uit het dorp kwamen haar elke dag troosten. Soms pinkte de verdrietige vrouw in bijzijn van haar vriendinnen een traantje ongemerkt weg.

De intussen stil geworden en in zichzelf gekeerde vrouw hoorde op zekere middag heel laat muziekgeluiden. Zalige, treurende klanken afgewisseld met vrolijke en opgewekte noten. De vrouw was plotseling heel blij geworden. Ze huppelde in het rond, want ze wist dat de muziek afkomstig was van haar man.

Nou ja, eindelijk, daar zag ze haar man belast en beladen in hetzelfde bospaadje, dat hij opgegaan was, terugkomen. Zij ging hem tegemoet en de ontmoeting was vreugdevol.

De man sprak: ‘Ik heb voor jou en de Tammie veel wild meegebracht. Kom, laten we naar huis gaan, dan kan je zien wat ik geschoten heb!!’

Maar ondertussen ontdekte de vrouw, dat haar man een zware en grommende stem had. Maar nou, goed, voorlopig zal ik niets vragen, dacht de vrouw.

In het kamp gekomen, sprak de man als volgt: ‘Geef mij de baby hier,

[p. 82]

ontpak het wild en daarna moet je de dorens uit mijn voeten halen’.

Zo gezegd zo gedaan! Maar o neen, wat zag de vrouw in de hangmat liggen?? Een tijger, die zij niet eerder had gezien en waarover ze nooit van te voren had horen vertellen.

In de plaats van de baby zette de vrouw een bank in de hangmat naast de tijger en ze vluchtte weg met het kind. De man, die een tijger was geworden wist niets en snurkte er maar op los.

De vrouw was ver weg, toen de tijger-man wakker werd. Hij werd woedend toen hij tot de ontdekking kwam, dat de vrouw was verdwenen. Hij haar achterna! Onderweg kwam hij een hert tegen en hij dacht dat het zijn vrouw was en verslond het arme hert. Maar de tijger-man had het glad mis.

De vrouw met de baby in de hand rende steeds verder en verder! In de verte zag ze een roodgeschilderd huis. Ervoor stond een vrouw. Bij het huis aangekomen vroeg de Indiaanse vrouw de vreemde vrouw om bescherming. ‘Goed dan, indien een tijger je achtervolgt, kom maar binnen en ga in die kast schuilen’, sprak de vrouw.

Nauwelijks was de Indiaanse vrouw met haar baby in het huis gegaan of daar klopte heer tijger-man aan de deur van hetzelfde huis. De tijger-man vroeg ook aan de vrouw of hij in het huis mocht gaan. Ja, als je tenminste door deze opening kunt kruipen, zei de vrouw van het huis, en wees hem een kleine opening in de deur. De tijger wrong zich door het gat. Intussen nam de vrouw een groot kapmes en hakte de tijger daarmee in tweeen. Toen gooide ze het kopstuk in de omgeving van de Corantijn en het achterste gedeelte in de buurt van de Orinoco.

Zo komt het nu, dat de tijgers van de Corantijn mager zijn, omdat het kopstuk geen vlees heeft. Daarentegen zijn de tijgers van de Orinoco dik, omdat het achterstuk van de in tweeen gekapte tijger van toen meer vlees had.