Van God en van de natuur

[p. 25]

XII

Oneindig zijn de hemelen, omdat
De mensch oneindig is - en eeuwig is
De zee, wijl menschheid eeuwig is - en het
Varen der wolken onder het Al-licht.

De zon stijgt eeuwig en hij trekt voorbij
En wendt zich in den avond naar het westen,
Hij vlamt en hij vergaat voor ons in glans,
Opdat de menschheid haren zon zou zien.

De stille maan, de schildknaap van den nacht
Tusschen de sterren klinkt zijn ronden lach,
Hij meldt zich aan het weifelend gelaat
Van kleine menschen, die den slaap ingaan.

In fellen ijver zich aan U te toonen
Groeien de boomen uit het gulle lijf
Van de weldoende rustelooze aarde,
De dieren komen en vergaan in haar.

Oneindig zijn zij allen, wijl gij zijt
Oneindig, kleine, kleine aardemensch,
Immers waartoe hunne oneindigheid,
Waart gij niet, die hen eindeloos uitzegt.