Verdichtsels

XX.
De Eikenboom en 't Riet.

Eens zegde de eikenboom aen 't riet:

Gy moogt u wel van de natuer beklagen.

Een koninkje is voor u een last te zwaer om dragen.
Het minste windeken dat over 't water vliedt,
En, by geval, zyn spiegelvlakt komt rimpelen,

[p. 33]

 

Doet u als eene vlagge wimpelen;

 

Terwyl myn eedle kruin, aen den Kaukaes gelyk,

 

Heur hairen openspreidt tot in het sterrenryk,

 

En niet te vreê met Phoebus' vuer te weren,

 

Het roekeloos geweld der stormen durft trotseren.

 

Voor my is 't al Zephier; voor u is 't al Orkaen.

 

'T waer wel indien gy mogt in 't dikke lommer staen

 

Der schaduwryke blaren

 

Waermede ik heel 't gebuert behoed;

 

Daer zoudt gy veilig zyn: ik zou u steeds bewaren

 

Van al der stormen woed.

 

Maer gy zyt meest te vinden

 

Op de aeklige oevers van 't onstuimig ryk der winden.

 

My dunkt dat u Natuer zeer onregtveerdig is.

 

Het rietjen antwoordt: Uwe deerenis

 

Is zekerlyk uit een goed hert gerezen.

 

Maer leg uw kommer af: 'k heb min dan gy te vreezen

 

Voor bui en storm; ik plooi, maer breke niet.

 

Gy hebt tot nu weêrstaen aen de onweêrstaenbre krachten

 

Van 's winds verbolgenheid; maer laet ons 't einde afwachten.

 

Zoo sprak het needrig riet;

 

En uit den versten pool, komt bruisend, op zyn woorden,

 

Met woede toegesneld het schrikkelykste kind

 

Dat ooit in zynen schoot het storremzwangre Noorden

 

Gedragen had. De boom weêrstaet; 't riet buigt; de wind

 

Verdubbelt zyn geweld. En, wyl het rietje plooide,

 

Viel krakend en verpletterd op den grond

 

De reus die met zyn kruin tot in de wolken groeide

 

En met zyn voeten in het ryk der dooden stond.