Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 75]

De hazelaar.

Er groent geen boom in den wijden bosch,
Die liefdesgeheimen trouwer bewaar',
Die beter bescherme de zetels van mos,
Dan de oud geprezene hazelaar.
Hij vlamt in den nijpenden wintertijd
Met zijnen bloemekens klein en teer,
En gansch 'ne schare kattekens vlijt
Op zijne naakte leden zich neer.

[p. 76]

 

En als zijn eigen vuur is gebluscht,

 

Dan steekt de struik zich diep in 't groen,

 

En lokt met nootjens tot vreugd en lust,

 

Tot minnegekoos of verlovingszoen.

 

Ten haaz'laarbosch dan rap te been,

 

Waar frissche legers zijn gespreid,

 

Waar luwe luchtjens om ons heen

 

Verrukking geuren en teederheid!

 

 

 

Wel wenkt de hazelaar nu nog

 

Van uit der verre geboortegouw,

 

Wel wordt mijn gang allengskens log

 

Bij 't rekken van des levens touw,

 

Wel klim ik dikwijls in den geest

 

Met buurmans Mietjen onbevreesd

 

Ten struik op om den zoeten keest -

 

Ach, 't notenkraken is een feest

 

Geweest, geweest!