Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 110]

Knapelijn bij der beke.

Een knapelijn bij der beke zat
Met den blik op der golven gewiegel,
Hij wierp er menig bloemenblad
In den huppenden zilverspiegel.

Hij stortte in een lief, eenvoudig lied
Het gevoel zijns jeugdigen harten,
Hij zong niet van bitteren zieleverdriet,
En nog min van der wereld smarten.

[p. 111]

 

‘Och ware ik - zoo zong hij - als geurende bloem

 

In den oevergraze verborgen,

 

Dan lachte ik om glans en ijdelen roem,

 

En het weldoen ware mijn zorgen.

 

 

 

Of ware ik de dauw, die de bloemen verkwikt,

 

Die de halmen en twijgen beperelt,

 

'k weerkaatste steeds, voor wie er ook blikt,

 

Een verrukkelik beeld der wereld;

 

 

 

Weerkaatste 't oneindige starrenheir

 

Met des avonds vredesstralen,

 

En waande den hemel zelven neer

 

Te zien op aarde dalen!’