Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 252]

Koekoekszangen.

I.
Carmen carminum.

Hij zucht en kucht,

Hij kweelt en streelt.

‘Ik minne, minne, min!’
Hij heeft niets anders in den zin,

En blijft zijn leven lang

Koekoek-koekoek-eenen-zang.

[p. 253]

 

Hij spreekt en smeekt,

 

Hij mauwt en snauwt:

 

‘Ik minne, minne, min!’

 

Hij heeft niets anders in den zin,

 

En blijft zijn leven lang

 

Koekoek-koekoek-eenen-zang.

 

 

 

Gij gispt, berispt,

 

Gij knort en mort:

 

‘Wat zotte, zotte zot!’

 

Past op, u treft niet min de spot:

 

Gij blijft uw leven lang

 

Koekoek-koekoek-eenen-zang.

II.
Het oude lied

Koekoek-koekoek-eenen-zang
Roept de jeugd ten minnegang.
Ziet, zij ijlt ten groenen bosch,
Strekt zich uit op gras en mos,
Zucht en zingt het oude lied,
Vol geneugte, vol verdriet:

Ik minne, minne, min!

[p. 254]

 

Roekedekoe, een andre zang,

 

Brengt de jeugd op hol en gang,

 

Dat zij wortelt zonder schroom,

 

Waar wat tortelt in den boom,

 

Dat zij zucht het oude lied,

 

Vol geneugte, vol verdriet:

 

Ik minne, minne, min!

III.
Gelijk bij gelijk.

Wat aardige deerne!

Mij ziet ze zoo geerne,

Al ben ik niet fel,

Al ben ik niet snel

In liefde versmoord...

Zij heeft me te dikwijls den koekoek gehoord!

Heure oogentjens vonken

Van teederheid dronken;

Och! minde ik als zij,

Wij trokken dra blij

Te zamen aan boord...

Toch heeft ze te dikwijls den koekoek gehoord!

[p. 255]

 

Wie komt daar gestrompeld?

 

Een grijze, die mompelt...

 

O teedere meid,

 

Hier heet het gevleid,

 

Opdat ge bekoort!

 

Hij heeft niet te dikwijls den koekoek gehoord!

IV.
Ieder noemt zijnen uil eenen valk.

Uw koekoek zingt veel fraaier

Dan wel mijn nachtegaal,

Ook is uw haan een kraaier,

Gelijk de beste Waal.

Gij acht als kiekeneter

Aan Brussels hoogeschool,

Ook uwe spruitjens beter

Dan mijnen bloemenkool.

Veel hooger schat ge uw eitjen

Dan mijne parelhen,

En uw volwichtig keitjen

Ver boven mijne pen...

[p. 256]

 

Wat kan ik, vlaamsche dichter

 

Toch tegen vreemde kuur?

 

Uw dichte rook is lichter

 

Dan mijn ontblaakte vuur!

V.
De koekoek onder nachtegalen.

Hij telt zijn goud bij tonnetjens

En leeft in Abrams schoot;

Hij houdt zich een paar nonnetjens

En kent geen leed of nood;

Hem blinden geene geestesstralen,

Toch zingt hij luid als twee

In kunstenkringen mee -

Een koekoek order nachtegalen!

Hij is wel geen verkwisterken,

Hij koopt geen boek of print,

Doch toont hij als ministerken

Een heerlik streepjen lint.

Nu noodt hij soms in zijne zalen

Een keurig zangerkoor -

Toch kwetst hij aller oor,

Die koekoek order nachtegalen!

[p. 257]

VI.
Ik hoor niet meer den koekoek roepen

Ik liep als kind langs heg en bosch
Om 't vogelkoor te hooren fluiten,
En bleef om nesten van wol en mos
Vaak heele dagen buiten.

Het is heilgenucht

Voor jonge troepen

In der lentelucht

Den koekoek te hooren ‘koekoek’ roepen!

Sinds is zoo menige lente en mei
Met zang en klank voorbijgetogen,
Ook is de gansche jeugdige rei
Naar alle winden uitgevlogen.

Ik herinner mij

Ons beziesnoepen,

Denk droef er bij:

‘'k hoor dra niet meer den koekoek roepen