Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 278]

Stokkepaard en pop.

De jongen heeft zijn stokkepaard

En snelt in vluggen draf,

Voor geenen kuil of kei vervaard,

Den heuvel op en af.

Hem bloeit de wang in rozengloed,
Hij stoeit vol vuur en blijden moed.
Hij brengt den kelk aan zijne lippen
En laat niet af de vreugd te nippen.

[p. 279]

 

Het meisjen zit terwijl in huis

 

Met naalde, speld of knop,

 

Zij stikt en flikt met draad of pluis

 

Veur hare lieve pop.

 

Het meisjen dringt in 't verre verschiet

 

En neuriet reeds een wiegelied;

 

Haar lacht een huisgezin al tegen

 

En verder zelfs des huizes zegen.

 

 

 

Sindsdien vervlogen vijftig jaar

 

In 't rijk der eeuwigheid:

 

De jongen heet nu bestevaar

 

En besjen heet de meid.

 

Zij kouten samen bij den haard -

 

Herinnering is zijn stokkepaard,

 

Haar stijgt herinnering ook in 't kopjen

 

En speelt er vrij als kinderpopjen.