Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 331]

Die vedelare.

Bi den spieghele, die daer cronckelt,
Waer die sonne so lief in fonckelt,
Sittet een peinsende vedelaer;
Wattet stroomken mort ofte fluustert,
Dat al hevet hi afgeluustert,
Dat al maectti ons cont ende claer.

Wat die boom den boome vertellet,
Alsi tottem overhellet
In des wouds gheheimsten hoec,
Wattet gras entie cruden lispelen,
Alsi elckander streelen ende quispelen,
Dat al setti ons crec te boec.

[p. 332]

 

Ooc sal hi ons wel beduden

 

Voghelsanc ende clockenluden

 

In des avonds schemerstont,

 

Ende waerom die bloemenkelcken

 

Puur uut liefde henenwelcken,

 

Als die dach gheen licht meer en jont.

 

 

 

Dat ende dusent andere dinghen

 

Sal die vedelaer ons besinghen

 

Ende stellen in rijm ende dicht.

 

Ja, met sinen sanghen toovert

 

Hi ons bloemen groen omloovert

 

Voor dat salighe aenghesicht.