Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 344]

Mijn voghelijn.

Een voghelijn weetic, levet verborghen
In eenen neste van leem ende mos,
Hem ghevet die woninghe vele sorghen,
Niet min sijn cuusch eenvoudighe dos.

Ghi en moet gheen gout nochte silver soecken
Bi mijnen sedighen voghelkijn,
Ghebannen isser uut allen hoecken
Die weelde ende aller weelde schijn.

[p. 345]

 

Mijn voghelijn draeght gheene guldene kettingh

 

Om sijnen suveren, blancken hals,

 

Sijn gantse lijf is sonder besmettingh,

 

Sijn herte sonder ergh ofte valsch.

 

 

 

Mijn voghelijn, isset ooc arm aen schatten,

 

Ist arm aen erve ende aertsche goet,

 

Mij wistet in sijne claukens te vatten

 

Door trouwe minne, door vromen moed.

 

 

 

Alst voghelijn, dat mijne sanghen vieren,

 

En isser seker op aerde gheen;

 

Daer en is in spelen ende quinckelieren

 

Gheen costelickere edelsteen.