Verspreide en nagelaten gedichten(1869)–Johan Michael Dautzenberg– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 347] [p. 347] Tafereeltjens. I. In eener camer arm ende cout, In rouwe ghecleet eene moeder sit; Tot haren kinde si nederschout, Dat halfwech opent sijn ooghenlit. Al isset ghedect in haren schoot, Sijne wanghen verliesen heur roosenroot. Isset wichteken levent of isset doot? Dat moederhert clopt traeg ende bangh, Die smerte die hevet heel vervolt, Ende langhsaem langhs die bleecke wangh Een enkele tranenperel rolt. Die perel blincket als smeecghebet Tot Hem, die ghenen worm en verplet, Maer weeu ende weese minsaem redt. [pagina 348] [p. 348] II. Sacht deur een camervensterkijn Die morghenstrael der sonne schiet, Ende met teder guldenen schijn Een biesen wieghsken overghiet, Waerin een meideken lief als een enghel Ende slanc als een jeughdighe bloemenstenghel Blauooghigh, vroom ende schoon besielt Ten dancghebede nedercnielt. Dicht bider wieghe de moeder staet, Ooghen ende handen ten hemel ghericht, Si draeght een vleckenloos morghenghewaet, Ende leeret bidden dat bloeijende wicht. Een milde sweem van hemelschen seghen Is over die salighen nederghesteghen. So een eenvoudigh huuselic beelt Heeft menighen twijfel des herten gheheelt. III. Wel blide singhet die leeweric Die swalem singht wel soete, Die ploegher heffet den claren blic Ten dancbren morghengroete. [pagina 349] [p. 349] Die sonne schiet deurt hemelblau Heure joncxste lentestralen, Si flickert ende blickert in den dau Ende wecket de lelie der dalen. Si wecket ooc menighe weidenblom Al uten winterslape, Si roepet tot Godes heiligdom Dat meisken ende den cnape. Die vlieghen vrolic over dat velt, Die ijlen ten cnoppenden bossche, Die bidden waer alles den Schepper vermelt Ghecnielt op fluweelen mosse. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij