Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 350]

Die grenspael.

Twee kinders uut éénen gheweste,
Twee voghels uut éénen neste,
Twee vrinden in rijpender jeughet
Beghinghen dat pat der vreughet.

Dat pat liep over die heiden.
Deur gaerden heen ende weiden,
Het toogh lancx bosschen ende beecken,
Te midden van welighen streecken.

Si saghen des vlietes ghevonckel
Doorcruusen des pades ghecronckel.
Si sweefden deur bloemighe dreven
Ende leefden dat lustighste leven.

[p. 351]

 

Si en waren noch nimmer ten hooghen

 

Gheberchten opghetoghen,

 

Diwile si vreesden te dwalen

 

Buten ghekender dalen.

 

 

 

Die lust van hoogher te climmen

 

Sou eindelicken ontglimmen

 

Ins éénen jonghelinghs herte

 

Tots anderen leet ende smerte.

 

 

 

‘Ic wille van uten hooghen

 

Die nedrige menschen beooghen.’ -

 

‘Ende ic in der menschen midden

 

Wercken, minnen ende bidden.’ -

 

 

 

Ende waer die berghen resen,

 

Daer moest ghescheiden wesen, -

 

Si custen elckander teder,

 

Si saghen sich nimmer weder.