Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 353]

Drij cleinooden eener maghet.

Ic was nauw achttien jaren,
Hi was er wel twintich out,
Doe-n-hi deur de lenteblaren
Na mi heeft rontgheschout.

Hi dorst mi van minne niet spreecken,
Hi schreef mi 'nen soeten brief.
Ic voelde mijn hert ontsteecken
Ende won hem so lief, o so lief!

Wi ghinghen later eens samen
Op der avontwandelinc,
Hi gaf mi die tederste namen,
Hi gaf mi 'nen guldenen rinc.

Ende later door eene blinde
Wiert mi ter hant ghestelt
Van mijnen dierbaren vrinde
Een schoon ghelijckent belt.

[p. 354]

 

Nau haddic dat belt verworven,

 

Dat diere liefdepant,

 

Of mijn beminde is ghestorven

 

Twee dagen nader hant.

 

 

 

Sint is van mi ghevloden

 

Die jeughet ende die vreught,

 

Doch mijne drij cleinooden,

 

Die gheven mi noch gheneught.

 

 

 

Ic hebbe den brief naukeurich

 

In mijnen sin gheprint,

 

Dat schrift secht teer ende treurich

 

Hoe hi mi hevet bemint.

 

 

 

Aen weirde niet gheringher

 

Is mi dat tweede pant,

 

Ic draeghet aen eenen vingher

 

Van mijner slinker hant.

 

 

 

Ic hebbe dat belt bedolven

 

In eene gheheime groef,

 

Tusschen des boesems golven

 

Rustet warm ende droef.