Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 355]

Sedicheit ende ledicheit.

Daer quam eens deur dat velt ghegaen

Een oude vrolicke droomer,

Hi sach dat graen al gulden staen,

Het was wel in den somer.

Veel airen boghen loch ende swaer

Ter aerde metten stenghel,

Anderen schoten hoogh ende claer

Boven dat airenghemenghel.

[p. 356]

 

De droomer en was voorwaer niet dom

 

Hi woogh dat logghe coren.

 

Ende twi dat andere hoogher clom,

 

Dat wisti op te sporen:

 

 

 

‘Alt leeghe groeit in ijdelheit,

 

Wat ijdel is, is ledich,

 

Die conde, deughet ende beleit

 

Sijn nederich ende sedich.

 

 

 

Dat ghesonde verstant, dat sware graen

 

En houden niet van pralen,

 

Terwile die leecheit ende die waen

 

In allen landen stralen.’