klankfiguren

Term uit de stijlleer voor die groep van stijlfiguren die blijkens klankanalyse een organisatie op klankniveau als basis hebben, bijv. anafoor-1, paronomasia, klanknabootsing. In sommige gevallen treedt er overlapping op met andere categorieën van stijlfiguren. Zo is de anafora, als onderdeel van de repetitio, verwant aan de woord- en zinfiguren.

Lit: W.J. Bates, The stylistic development of John Keats (1945) • S. Vestdijk, De glanzende kiemcel (1979), p. 101-133 • W. Bronzwaer, 'Klankfiguren' in Lessen in lyriek (1993), p. 109-133.