koine

Etym: Gr. koinè = gemeenschappelijke taal < koinos = gemeenschappelijk.

Aanvankelijk de benaming voor een bepaalde variant van het Grieks dat als gemeenschappelijke taal (koinè dialektos) werd gebruikt in het Griekse rijk vanaf Alexander de Grote tot de Byzantijnse periode. De taal van het Nieuwe Testament is een variant van de Griekse koine. Zie ook atticisme.

Bij uitbreiding gebruiken sociolinguïsten de term voor andere gemeenschappelijke taalvarianten die dienen als lingua franca waarmee sprekers uit verschillende regio’s met elkaar kunnen communiceren.

Lit: J. Niehoff-Panagiotidis, Koine und Diglossie (1994).