Een liedje voor een cent

[p. 22]

Kletskoek

De bakker in de Langestraat
gaat haast nooit meer naar bed.
Daar heeft hij echt de tijd niet voor.
Hij bakt en bakt aan één stuk door.
En schuift zijn muts soms op één oor
- nog voor hij die heeft recht gezet -
hoor je zijn vrouw: ‘Vooruit, bak door!’

De mensen van de Langestraat
staan in een lange rij.
Ze willen kletskoek op hun brood,
een ons, een pond, een meter groot.
En ieder duwt en dringt en stoot,
ze willen kletskoek bij hun brij
en bij de aardappels met kroot.

De bakker in de Langestraat
die al die kletskoek bakt
en door zijn vrouw verkopen laat
- die breeduit in de winkel staat
en heel de dag maar praat en praat -
is bijna in elkaar gezakt,
hij valt straks van de graat.

Maar ieder in de Langestraat
roept: ‘Dat gaat maar niet zo!
Wij willen kletskoek. Zonder dat
zijn wij jouw zaak en alles zat.’
De laatste koeken die ze had,
die gaf zijn vrouw toen maar kadoo.
Nu heeft ze enkel nog de kat.

[p. 23]

 

De bakker in de Langestraat

 

valt bots-hots-knik in slaap.

 

Hij droomt. Droomt veertien dagen lang

 

van kletskoek in de kast, de gang...

 

totdat een pets - páts - op zijn wang

 

hem wakker maakt.

 

Daar, bij zijn bed

 

 

 

daar staan ze uit de Langestraat,

 

de mensen, in een rij

 

en trekken hem de kamer uit,

 

en roepen: ‘Bakken, hup, vooruit!’

 

Zijn vrouw schrijft op de winkelruit

 

met stroop: Er komt weer kletskoek bij!

 

De beste kletskoek die bakt piet!

 

Zonder kletskoek gaat het niet!