Zwendelaars?

[p. 74]

25.

David had met Koen van der Wiel te doen. Hij kende de vader van Saskia en oom Hendrik goed genoeg om te weten dat de rechercheur geen schijn van kans maakte. Dezelfde avond nog had Paul de Zeeuw gebeld met officier van justitie Pinxteren. Met een berisping alleen zou het advocatenkantoor geen genoegen nemen.

Alles was opgelost. Zijn moeder had hem nog eens uitgelegd dat ze hem nooit lastig had willen vallen met de terreur van Hans van Lelyveld. David geloofde zijn moeder nu wel. Het was ondenkbaar dat Hans van Lelyveld zijn echte vader zou zijn. David schaamde zich dat hij aan haar getwijfeld had.

Het manuscript van Zwendelaars lag op zijn bureau. Hij had het in één ruk uitgelezen. Spannend vertellen kon die Van Lelyveld wel. Maar de roman was niets meer dan de uitgebreide samenvatting. Iets nieuws stond er niet in. Hij had vastgesteld dat de karakters van de personages niets te maken hadden met de echte mensen. Mr. De Leeuw was zijn vader. Was hij de gewiekste advocaat die probeerde zijn cliënten op vormfouten vrij te krijgen? Zo kende hij zijn vader niet. Zijn moeder was de verleidelijke advocate Bevertje die het hoofd van alle mannen op hol bracht. David kon er zich niets bij voorstellen. Paul de Zeeuw, in het boek mr. Paling, was de gladde oplichter die de hele zwendelaffaire had voorbereid. Helemaal ongeloofwaardig was mr. De Rat voor wie oom Hendrik model stond. Een losbol? David moest toegeven dat het uiterlijk aardig overeenkwam: oom Hendrik had wel iets van een fat met zijn modieuze pakken en onafscheidelijke vlinderdasje.

‘Het is zo kinderachtig allemaal,’ zei Saskia. ‘Al die dierennamen voor de personen. Ik snap niet wat je hier aan vindt.’

Ze maakten weer samen hun huiswerk op de kamer van David. Nadat Koen van der Wiel was vertrokken, had Saskia David meegetrokken naar de keuken. Ze wilde het uitpraten.

[p. 75]

‘Weer vrienden?’ had zij voorgesteld.

Het had een week geduurd voordat David haar het verraad had vergeven.

Saskia plakte foto's in haar album. David stoeide met zijn computer.

‘Ik ben blij dat alles achter de rug is,’ zei Saskia. ‘De hele dag dacht ik alleen maar aan die zwerver.’

‘Wat een treurige man met zijn stemmen. Ik vind hem steeds zieliger worden,’ antwoordde David.

‘Zielig? Dat moet je tegen Marijke zeggen. Die man was een terrorist. Je zult door zo iemand altijd lastiggevallen worden.’

David haalde zijn schouders op.

‘Die man was ziek.’

‘Wat zou er met Koen van der Wiel gebeuren?’ vroeg Saskia zich hardop af. ‘Papa zei dat we nooit meer iets van hem zouden horen. Hij zal wel met pensioen gaan.’

‘Voor hem komt er wel een ander,’ zei David. ‘Die aanslag is nog steeds niet opgehelderd.’

‘Het was gewoon een ongeluk. Daar ben ik zeker van.’

‘Hoe weet jij dat nou? Jij hebt het niet gezien. Jij stond er met je rug naartoe. Koen van der Wiel zei toch dat het opzettelijk gebeurde. Dat bleek uit de bandensporen.’

‘Onzin,’ zei Saskia zelfverzekerd. ‘Zo, dit is de laatste foto. Het album is bijgewerkt. Zien?’

Hoe vaak had David al niet plichtmatig het album doorgebladerd waar Saskia zo trots op was. Saskia als baby op de eerste pagina en zo verder tot nu. Stomme babyfoto's.

‘Leuk hè,’ zei ze.

Om geen ruzie te krijgen, keek David achteloos mee.

‘Ga eens terug,’ zei hij.

Het viel hem nu pas op. Al tientallen keren had hij de foto s gezien.

‘Wanneer is deze foto genomen?’

‘Dat kun je uitrekenen. Ik was een jaar of twee, drie. Kijk, ik kon net lopen.’

Maar David lette niet op de kleine Saskia.

‘Die witte sportwagen op de achtergrond. Zie je die dan niet?’

[p. 76]

‘O nee hè!’ Saskia sloeg het fotoalbum met een harde klap dicht. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je de auto ziet waarmee Hans van Lelyveld is aangereden. Ik wil er niets van weten.’

‘Even kijken, toe,’ smeekte David.

Met tegenzin gaf Saskia hem het album.

‘Van wie is die wagen?’ vroeg David.

‘Van een toevallige voorbijganger. Die stond daar gewoon geparkeerd. Ik heb hem nooit gezien.’

‘Het is 'm wel,’ zei David.

‘Hoor je stemmen? Zie je spoken?’

‘Maar stel nu eens...,’ begon David.

‘Het moet afgelopen zijn,’ zei Saskia. ‘Dringt dat niet tot je door? Het is over en uit.’

David dacht na. Hij probeerde zich voor de geest te halen hoe de witte sportwagen eruit had gezien. Een lage wagen, oud model, lange voorkant.

‘Zet Hans van Lelyveld nu eens uit je hoofd,’ zei Saskia. ‘Ga je met deze foto naar Koen van der Wiel soms?’

‘Dat is niet eens zo'n gek idee.’

‘Het is belachelijk. Wat heb jij toch? Alles is opgelost.’

‘O ja?’ vroeg David. ‘Wie heeft hem dan aangereden?’

‘Je maakt jezelf ziek, David. Straks ga je ook nog stemmen horen.’

‘Dan doe ik niks,’ zei David. ‘Misschien heb je gelijk.’