Karakters uit den aanzienlijken en burgerstand

Tweede brief.

Dezelfde aan dezelfde.

Digtbosch, Mei.

waarde tante!

De zorgvuldige liefde, die gij uwe emma blijft betoonen, en het dankbaar gevoel, hierdoor in mijn

[p. 4]

hart opgewekt, hebben het mij tot eene zoete gewoonte doen worden, dagelijks iets aan u te schrijven; indien dit zoo niet ware, dan zoude niemand alhier, uit gebrek aan tijdverdrijf, de pen in de hand nemen.

De drokte en het onophoudelijk gewoel der dienstboden, die hier heerscht, is niet te beschrijven, zoo min als de levendige geestgesteldheid van de dame des huizes. Wandelen, muzijk maken, de zorg voor het toilet, het geven van bevelen aan de dienstboden, de vele bezoeken, dit alles doet den tijd als omvliegen.

Mevrouw zonhof zeide te hebben opgemerkt, dat door de vroege ochtend-wandeling mijn gelaat wat bleek was, en dat zij het dus beter vond, om na het dejeûné, zoo als zij zich uitdrukt, met eene gemakkelijke calèche een toertje te rijden; te meer, dewijl zij had bespeurd, dat mij het togtje van gisteren weinig had vermoeid, en mij wel was gekomen. Zij deed mij den voorslag, het toertje na het middagmaal te herhalen, en een paar bezoeken af te leggen bij dames in de nabuurschap, welke haar, bij hare komst, hadden begroet. Gaarne wilde ik Mevrouw vergezellen.

De weg derwaarts, was voor mij nog onbezocht, en vol afwisseling van hoog en laag gewas. Bij de eerste dame, Mevrouw H., komende, werd Mevrouw zonhof op eene deftige, doch koele wijze bejegend, hoewel de vrouw van den huize jegens mij zeer vriendelijk was.

[p. 5]

Mevrouw zonhof verhaalde, dat ik mij nog zwak bevond, zijnde het gevolg eener langdurige krankte; en dat ik, om de zuivere lucht te genieten, bij haar was gekomen. ‘Ik hoop dat de buitenlucht u heilzaam moge zijn.’ - ‘O, Mevrouw!’ antwoordde ik, ‘de zorg en vriendschap eener vriendin, als Mevrouw zonhof, zullen de heilzaamste gevolgen hebben.’ - ‘Om uwe gezondheid te bevorderen,’ antwoordde zij, ‘is geregelde nachtrust, matige beweging, en weinig inspanning van den geest hoogst nuttig.’ - ‘Als dit zoo is,’ riep Mevrouw zonhof, ‘dan zal ik mijne boekenkamer voor de jonge jufvrouw sluiten.’ - ‘Dit is zeer raadzaam,’ antwoordde zij, Mevrouw zonhof met ernst aanziende.

Mijne vriendin wenkte den knecht, en gaf order om in te spannen. ‘Wanneer wij u weder bezoeken,’ zeide zij op een' verzekerenden toon, ‘zal de gloed der rozen het wit der leliën op deze wangen vervangen hebben,’ dit zeggende, drukte zij mij zachtkens de hand.

‘Ik sta u toe,’ antwoordde Mevrouw H., ‘dat de jeugd een spoediger herstel doet hopen, maar gij, Mevrouw zonhof! schertst altoos, en zult dit blijven doen, al werdt gij zestig jaren.’

Mevrouw zweeg, en zag ernstig voor zich; wij vertrokken. In het rijtuig gezeten zijnde, zeide zij: ‘U te vragen, mijne lieve! hoe deze vrouw u be-

[p. 6]

haagde, zoude dwaas zijn, dewijl gij haar voor de eerstemaal ontmoet; maar wat mij betreft, een halfjaar bij haar doorgebragt, zoude mij eene eeuw toeschijnen; haar droogprekige toon, haar koel gesprek, is voor mij vervelend.’ De levendige en aanvallige wijze, waarop Mevrouw dit oordeel uitte, deed mij bijna geheel van haar gevoelen zijn, dewijl zij door Mevrouw H. inderdaad met koelheid was behandeld.

Dezen dag ontving Mevrouw op hare beurt een paar bezoeken van dames uit de nabuurschap, waarbij ik gelegenheid vond om op te merken, dat geene der bekenden van Mevrouw zonhof haar zoo hartelijk behandelt, als deze haar bejegent; en daar koelheid alle belangstelling in het gezellig onderhoud doet verdwijnen, zoo verheug ik mij zoodra die bezoeken zijn afgeloopen.

Wanneer wij onder ons zijn, weet mijne vriendin, met hare heldere en vrolijke luim, mij altoos op te wekken door iets, dat van haren geest of kunde getuigt, en de tijd vervliegt aldus, maar ik geloof dit reeds te hebben geschreven.

Ik vlei mij, dat gij Mevrouw zonhof insgelijks zult leeren kennen, en dat alsdan mijne vooringenomenheid u niet zal verwonderen voor deze mijne nieuwe vriendin, daar gij uwe toestemming slechts gaaft, dat ik de uitnoodiging van Mevrouw zonhof aannam, uit verlangen van mijne gezondheid hersteld te zien.

[p. 7]

Hartelijken dank, beste tante! voor den liefderijken brief, dien ik van u ten antwoord mogt ontvangen.

Met de dankbaarste liefde noem ik mij

uwe liefhebbende

emma.