Karakters uit den aanzienlijken en burgerstand

Vierde brief.

Willem Richters aan Arnold Vlierbosch.

Amsterdam, Mei.

Hoewel gij in uw oordeel die inschikkelijkheid bezit, die de groote wereld begeert, oordeelt gij echter fijn en doordringend. - Arnold! het is ten tweeden male dat gij mij in het huis van Mevrouw zonhof bragt, of zoo als men het aldaar noemt, introduceerde. Hoewel zij uwe vriendin is, zoo als men het in de fraaije wereld zegt, is het mij toch onmogelijk, haar eenige onderscheiding te bewijzen, ja, ik vind zelfs genoegen haar tegen te spreken, wanneer zulks niet tegen de beleefdheid strijdt. Gij, vlierbosch! noemt deze vrouw eene Corinne. Welk eene slechte kopij van dat zonderlinge ideäal, hetwelk in alle opzigten verre beneden het oorspronkelijke is.

Mevrouw zonhof is eene mengeling van koketterij, geleerdheid en vernuft; zij wil zich verheffen boven hare kunne, maar behield alle gebreken derzelve. Zij mist die beminnelijke zijde, die deug-

[p. 13]

den, welke onze bewondering opwekken, en den grootsten invloed op ons uitoefenen. Mevrouw zonhof gaf zich nimmer de moeite om te weten, welke hoedanigheden eigenlijk eene vrouw beminnenswaardig maken, en sedert hare vroegste jeugd aan draafde zij steeds voort op het glibberige pad der ijdelheid en zinnelijke vermaken. Om deze reden werd zij door vele mannen bewonderd, maar nooit hooggeacht, evenmin bemind. - Ik weet het, arnold! ook gij droegt de boeijen dezer dame. Gij speelt nog den vleijer bij haar, maar kunt haar niet hoogachten; uwe bestendigheid in de vleijerij is voorbeeldig te haren opzigte. Deze booze, doch schoone vrouw, zegevierde op menig jongeling, maar allen kwamen terug, en wierpen hare kluisters af. Gelukkig hij, die het karakter van Mevrouw zonhof kent, alvorens haar te naderen; want niemand kan ontkennen, dat hare houding, haar gelaat, ja zelfs hare stem, een wegslepend vermogen heeft; het beste is, haar te vermijden. Zij zal nogtans voor mij niet gevaarlijk zijn, dewijl ik overtuigd ben, dat zij in hare handelwijze immer gekunsteld is, en alles berekent, zelfs dan als zij geheel argeloos schijnt te wezen. Gij weet, eene gekunstelde vrouw kan voor het hart van uwen vriend niet gevaarlijk zijn; en, welk eene vriendin zij is, vlierbosch! dit weet gij. Hoezeer dacht ik, zal zij gevaarlijk worden voor het zedige meisje, dat geheel onschuld en natuurlijke schroomvalligheid teekende. Indien zij de gevoelens, die zij

[p. 14]

aan den dag legt, dat eenvoudige meisje mededeelt, zoude zulks onvergeeflijk zijn! - Arnold! als dit zoo ware, dan werd ik misnoegd, ja zelfs verbitterd op haar, welke sedert vele jaren het voorwerp uwer bewondering was.

Antwoord mij, alvorens gij op reis gaat, maar ik laat mij niet weder overhalen om naar Digtbosch te gaan, en blijf

uw vriend,

willem richters.