Eindelyk kwamen de knechten zonder bescheid te huis en lieten hunnen meester in verdubbelden angst.
Korts daerna werd er aen de voordeur gerammeld, het was Karel die met moeite binnen struikelde en nu eerst bemerkte dat het reeds middernacht was en dat zyn vader op dit ontydig uer hem nog wachtte.
De vader liep zynen zoon te gemoet, bezag hem ondervragend en sprak:
- Karel, gy laet ons wel in verlegenheid, jongen, het is reeds zoo laet, en gy komt eerst nu naer huis.
Karel wreef zyne hand over zyn gloeÄend voorhoofd, sloeg de oogen blozend ten gronde, maer sprak geen woord.
- Zeg my dan toch, jongen, hernam de vader, wat u overkomen is, gy ziet er heel verdraeid en verwilderd uit!
De knechten hadden zich intusschen te bed begeven.
De vader en Karel namen plaets by den nog helder gloeijenden vuerhaerd, en de zoon trachtte, voor zooveel zyn geheugen het hem in zyne verstrooidheid toeliet, zynen vader nauwkeurig te vertellen wat er hem te pachter Jambers wedervaren was, en hoe hy dan van zynen weg verdwaeld en eindelyk aen den boschkant nedergestort was.
De verklaring dat pachter Jambers hen voor de oorzaek zyner rampen zou aenzien, trof den vader diep in de ziel; hy begreep beter dan zyn zoon uit welke bron die verdenking voortsproot; hy wist zeer wel dat er door zekere lieden van het dorp over hem veel geklapt werd en dat men hem beschuldigde van zaken, die hem geenzins het geweten konden bezwaren. Hy wist dat den aenkoop zyner hoeve, dien hy gedaen had in tyden van woeling, hem door velen als eene wandaed werd aengerekend,
Auteursrechtvrij