Het zelfgewilde einde van oude mensen

[p. 77]

Somber beeld van ouderen
Mr. W.J. ter Kulve-van Os

Het artikel van professor H. Drion waarin hij een pleidooi houdt om de eenzame, alleenstaande oudere een kans te geven zelf een eind te maken aan zijn leven, heeft mij en met mij vele ouderen diep geschokt. Drion schetst niet alleen een uiterst somber beeld van ‘eenzame’ ouderen, maar ook een uiterst somber beeld van onze maatschappij en samenleving.

Natuurlijk bestaan ze, zielige ouderen, die nooit meer bezoek krijgen en voor zich uit staren. Maar zijn zij de enige groep eenzamen in onze maatschappij? Wat te denken van eenzame drugsgebruikers, alcoholisten, vreemdelingen, bijstandsmoeders, gehandicapten, werklozen etc.?

Kan het zijn dat deze eenzaamheid mogelijk een produkt is, ontstaan in een oprukkende ‘kille’ maatschappij? Kunnen makkelijk verkrijgbare ‘doodspillen’ van de huisarts of apotheek dit probleem van eenzaamheid oplossen? En als je deze pillen verstrekt aan ouderen, waarom dan niet aan alle ‘eenzamen’?

En als eenzamen zo makkelijk aan dergelijke pillen kunnen komen, wie garandeert ons dat bijvoorbeeld een lichtelijk gedementeerde oudere deze pil niet gebruikt om een ander te ‘helpen’. Als jurist zeg ik

[p. 78]

dan, dat men met zo'n ‘doodspil’ mensen kan aanzetten tot een strafbaar feit. Als oudere zeg ik: professor Drion waar bent u mee bezig?

Wat is het verschil tussen een cultuur zoals die bestond in Japan en nu nog bestaat in sommige straatarme Afrikaanse landen en de onze? In Japan en nu nog in Afrika brengt men oudere mensen bij gebrek aan voedsel boven op een berg om te sterven. En in onze rijke welvaartsstaat geeft men ouderen een pil om te ontkomen aan hun eenzaamheid, alhoewel ze een vol buikje hebben. Ze mogen sterven omdat niemand meer tijd en geld heeft om ze op te zoeken. Omdat ze onbruikbaar, geldverslindend zijn geworden. Is dit geen aanklacht tegen onze hele maatschappij?

Als oudere zeg ik: laten we met z'n allen naar creatieve preventieve oplossingen zoeken. In de jaren zestig en zeventig hebben we veel te lichtvaardig ouderen weggestopt in verpleegtehuizen. Als men nu denkt dat men de consequenties van deze ‘overheidspolitiek’ weer ongedaan kan maken met ‘doodspillen’ dan zijn we toch heel vreemd bezig met zijn allen.

Ambt Delden