IV.
Een ander staet nu op, met een heldhafte kruin.
Van 't Rederykerdom is hy het levend puin!
Het is V.. L.., een oud, maer dichterlyk apteker,
Die menig slaepdrank heeft bereid, en menig beker
Met Pindusnat gevuld; eerwaerdig aen zyn luit
Blyft steeds de Godenleer. Hy berst in geestdrift uit:
‘Ten kamp! verweeren wy Desroches Spellingsouter!
Wie ploegde ons letterveld als hy met vruchtbren kouter?
Vond hy den Den niet uit (die eeuwiglyk besta!)
Met privilegie van Maria-Thresia?
Kabouterreuzekens, bestormt niet meer zyn regelen!
Hy sloot de Spraekkunst vast met zeven heilge zegelen!
Wat heerlyk onderscheid, opdat ik Wagen, kar,
By dubbel aengezicht, met Waegen niet verwarr'!
Weg, Janussen der tael!.... Dat Hercules u pletter'!
Men noem, my protestant, en, moet het wezen, ketter,
'k Wil, als een Atlas, voor Desroches Spelling staen.
Nog knaepje, trof ik ze in den Catechismus aen;
| |
Nog jongling, zag ik ze in myn Tetraglotton pronken,
En, man, gloeide ik voor de eedle in Rederykersvonken!
Neen, haer verrade ik nooit, afvallig van heure eer.
Haer of 't geloof verzaekt, is 't zelfde my: heur leer
Is my zoo heilig als 't Concilium van Trenten.
Geprent staet ze in myn hart als in myn Rudimenten.
O, bloei' die Spelling dan, als een vriendin begroet,
Die gansch een levensloop vernieuwt voor ons gemoed!
Ze is in 't tiras geleid (zoo zong eens vader Vondel)
Van menig Brugsch gedicht, en van myn Verzenbondel.
De drie Santinnen zelv', die grootsche wedergalm
Der eeuwen, heffen haer den zegeryken palm,
En hebben ze, als volmaekt, van overoude dagen,
In pryskamp-eeregoud van top tot teen geslagen.
Laet de Eeuwgeest immer, met ontzagbren reuzenvoet,
Voorruittreên, by al 't gaz, by stoom op aerde en vloed,
Ik spel, als vader, spelde. En waerom zulks ontveinzen?
Wy kunnen slechts vooruit, met achteruit te deinzen!
Ik haet die nieuwigheên, die Spellingkramery,
Zoo zeer als 't lekenbroed, onzalige artseny,
Waerby m'aen 't dier belast, wat menschen niet vermogten.
Ik haet dien zondvloed van romantische gewrochten,
Waerin men langer niet “den grooten Phoebus zelv'
De kleppers drijven ziet door 't hoog azuurgewelf”,
Waerin men de Oppergoôn, als 't reuzenzaed, durft trotsen.
Welaen! hun Spelling beev' voor onz' vereende knodsen!
Al nam hy nooit de pen in zyn heldhafte hand,
Wie voor B...... strydt, strydt voor het vaderland!
| |
Laet vry zyn boezem van verheven fierheid zwellen!
Hy is onsterflyk: 'k zal hem in myn Dichtkunst stellen,
En als de purpren pracht van Titons jonge bruid,
Breekt voor het nageslacht zyn eereluister uit!’
Hy zwygt, vol van den God, die hem heeft aengeblazen.
En plegtig heft elks hand de rinkelende glazen.
Men schatert: ‘Leev' de man: we erkennen zyn gezag!’
En de echo van het bosch, die meesmuilt, antwoordt: Ach!
|
|
Auteursrechtvrij