De spellingsoorlog
(1842)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 35]
| |
Maer, o! beslisse nog geen overmagt, geen lot:
De pen heeft ook haer moed. De fiere pen bespot
Alleen de zeis des tyds, terwyl de marmren graven,
Die voor het nageslacht den roem der helden staven,
Zelv' sterven. Vatten wy dit heilig wapen aen.
Nog ééne Spraekkunst, en wie zal ons wederstaen?’
Hy zwygt, maer, tot zyn spyt, mogt hy geen gunst ontmoeten.
Plantinus-Rampenberg alleen durft hem begroeten
Als vader van de School en van de Pers, en vraegt
Naer eenig meesterstuk, in 't daglicht stout gedaegd,
Desroches Woordenboek ten schut. Maer op de veder
Ziet men, voor de eerste mael, dieponverschillig neder.
Zoo grypt een stoute knaep, die ligt eens de eerzuil wordt
Van 't strydend vaderland, naer 't wigtig zwaerd, omgordt
Zyn heup, verheft het fiere hoofd, stapt voort, lacht zoetjes,
En schopt zyn speelgoed weg met blyde heldenvoetjes.
‘Voort! voort!’ die oorlogskreet schiet aller boezem uit.
Reeds heeft de Spellingsraed besloten en besluit,
Dat ieder held voortaen een zwart kaproen zal dragen,
Als beeld der letterkap, Desroches welbehagen,
En dat in ieders vuist een kromme spiesse ryz',
't Eerwaerdig streepäccent tot plegtig eerbewys.
Der Martelaren plaets, waer lauwers groenen, roozen
Met al de aenvalligheid der maegdenwangen blozen,
Zy van hun dapperheid getuige, en roer' zich de asch
Des braven juichend om, die hun ten voorbeeld was!
Wie meldt er dit beroep den vyand?.... De eer van Brugge,
Held Benninck, die de veêr niet voert, maer nooit te rugge
| |
[pagina 36]
| |
In een tooneelkamp deinsde, en spreekt gelyk een Snoek.
Men kan welsprekend zyn, al baerde men geen boek.
Reeds zwaeit zyn jonge hand een blank papieren vaentje.
Hy vliegt ter kondschap heen, fier als een minnend haentje.
|
|