De spellingsoorlog

V.

Hy komt, waer 't zevental, dien Belgies Staetsbestuer

Een vaderlandsche taek beval ter goeder uer,
Met onvermoeibre hand en onvermoeibre blikken
Zich ophoudt, ieder schrift te wegen en te wikken,
Der Spelling toegewyd. De nyvre Borremans
Schiet door dien bajert soms een onverwachten glans.
Hem is de zorg vertrouwd eerst groen en ryp te keuren,
Gezonden tot den Staet, die Belgie wil ontscheuren
Aen Spellings anarchie; vlaemsche iever vuert hem aen,
En schenkt zyn beenen jeugdig merg, om vast te staen.
Hy komt, de krygsgezant, en ziet 's lands uitverkoornen.
't Is alles plegtig hier: geen twisten, geen vertoornen.
't Lykt meerder naer een preêk dan naer een Spellingspleit,
En minder statig zelfs is Hollands deftigheid.

[p. 37]

 

Hy waent (als Cyneas, op 't Kapitool getreden,

 

Verheerlykt door de kroon van Romes oudste leden)

 

Een' godenraed te zien, waerd aen 't heelal de wet

 

Te geven, buigt, en staet van eerbied half ontzet.

 

‘Eendragtigheid maekt magt’ die guldenspreuk der vaderens

 

Glanst boven d'eerestoel des hoofdmans. Onder 't naderen

 

Hergrypt hy moed, treedt voort, herdenkt zyn zendingspligt,

 

En spreekt den mannen aen, met deftig aengezicht,

 

En werpt de handschoen toe; dan, om die op te rapen,

 

Ziet men geen' enklen, schoon in floersen zetel, slapen:

 

‘Acht dagen vragen wy, opdat, ten stryd gesneld,

 

De vlag geheven zy, die ons de zege spelt.

 

- Wel! 's middags? - Ja. - 't Zy zoo, durft gy de kanse wagen.

 

Vaertwel.... Hy zegt, en gaet.