|
| |
| |
| |
Legenden en Sagen.
Laat my in maatgedicht van de oude tijden melden.
| |
| |
| |
Genoveva.
Brabands leeuw kan niet ontaerden.
willems, Maria van Braband.
Weg met vreemde fabelvonden,
Hoe vernuftig opgepronkt!
'k Zing voor 't land dat ik beminne,
Dat mijn gantsche ziel ontfonkt.
Belgie moet de stof my bieden,
Die ik schets in 't belgisch lied.
Koomt, o vaderlandsche harten:
Weigert my uwe aendacht niet.
Daevrend klonk de jagershoren
Door het eeuwenheugend bosch.
Paltsgraef Siegfried, met zijn ridders,
Ging op hert en ever los.
Siegfried, eens de trouwste minnaer,
Eens de zaligste echtgenoot,
Eens de zegenrijkste vader;
Nu voor zielevreugde dood.
| |
| |
Ach, zijn lieve Genoveva -
Ach, haer zoontjen, beider beeld,
Tot een wreede dood verwezen!..
Overspeelster! bastertteelt!
Dit woog op den gade en vader
Zielverplettrend, doodend, neêr;
En de jacht, hoe bly en woelig,
Gaf aen de eenzaemheid hem weêr.
Ach, wat baet hem, dat de glorie
Grootsch zijn heldenhoofd omstraelt,
Zelfs die zalige oogenblikken,
Die hy naest zijn gade vond,
Slaen in 't stilherdenkend harte
Hem eene ongeneesbre wond.
Toen hy vloog voor zeven jaren
Naer het Christenhelden-pleit,
Had hy haer vertrouwd aen Golo,
Als zijn schat, zijn zaligheid.
Vruchtloos vlamt de ontaerde ridder
Te verleiden, te bezoedlen;
En in haet verkeert zijn min.
Pas biedt zy den moederboezem
't Lachend zuigelingjen aen,
| |
| |
Hy beschuldigt haer by Siegfried
Van 't ontuchtigste bestaen;
En hy stelt die helsche logen
Al de kleur der echtheid by:
Valsche brieven smeedt het monster;
‘Zy - de telg van Brabands hertog
(Gilt de Graef, woest opgevloôn)!
Brabands leeuw, zoo diep ontaerden!
Wraek op haer, en op haer zoon!’
Golo werd die wraek bevolen;
Zeker is zy streng volbracht,
En de Graef heeft gâ, noch kind meer,
Dat hem ter omarming wacht.
De eenzaemheid en 't jammer spookten
Rondom Siegfrieds legerkoets,
En, bestormd door eeuwge wroeging,
Dacht hy aen 't bevel des bloeds.
Licht was de eedle vrouw onschuldig...
En wat schuld woog op haer kroost?
Dit vervolgde bang zijn sponde,
Waer 't geluk hem had verpoost.
Golo, die een beul 't bevel gaf
Van het snood te storten bloed,
Zag zijns meesters sombre aendoening
| |
| |
Ridderspelen, feestvermaken,
Niets bleef by hem onbedacht,
Om die droefheid te verzetten;
Nu nog trok by hem ter jacht.
Maer heur zoontjen, beider beeld,
Tot een wreede dood verwezen!
Overspeelster! bastertteelt!
Dit woog op den gade en vader
Zielverplettrend, doodend, neêr;
En de jacht, hoe bly en woelig,
Gaf aen de eenzaemheid hem weêr.
En er springt een vlugge hinde
Uit het donker kreupelbosch.
Van de forschgespannen boogpees
Vliegt de pijl, al snorrend, los.
En de diepgetroffen hinde
Vlucht door 't overlooverd oord,
Van de brakken, van de jagers
In het diepe woud verschool er
Een vervallen hut van riet;
't Gras begroeide 't lage dakjen,
Licht eens kluizenaers gebied;
Daer in was het dier gevloden
Voor het dreigende geweld;
| |
| |
't Needrig deurtjen was gesloten,
Als de stoet kwam aengesneld.
Siegfried klopt: een aerdig wichtjen
Biedt zich ter ontsluiting aen.
Zeven jaren kon het tellen:
Siegfried blijft verwonderd staen.
't Was of 't onvergeetbaer zoontjen
Dat hy doemde tot de dood,
Voor zijn vader kwam verschynen,
Opgestaen uit 's aerdrijks schoot.
't Zweemt naer de onvergeetbre vrouwe,
Die hy neêrstiet in het graf.
‘Knaepjen, zeg my of dit hutjen
Schuilplaets aen een hinde gaf?’
‘- Ja, zy vloog hier siddrend binnen:
Bloed... het plaschte t'allen kant
Uit de wonde, die mijn moeder
Thands vermaekt met teedre hand.’
Siegfried stapt in 't hutjen: et ‘Hemel!
Genoveva (roept hy uit)!’
‘- Siegfried (gilt zy), dierbre gade,
Dien ik weêr in de armen sluit!’
En de tranenstroom gudst neder,
Die haer dorre wang bespat.
Golo bleekt by 't treffend schouwspel,
Rilt en siddert als een blad.
| |
| |
Siegfried scheurt zich uit heure armen,
Op dat hy zijn zoontjen prang'
Aen den opgetogen boezem,
Zoo verpynigd sedert lang.
Onverzadigd deelt zijn liefde
Tusschen haer en tusschen hem
Die zoo lang gemiste kussen,
En van vreugd bezwijkt zijn stem.
Zy ziet hem - alleen en 't wichtjen,
Dat zy de armen tegenstrekt
In bedwelmend zielsverrukken.
God! wien heeft ze daer ontdekt?
‘Red my, Siegfried, van het monster
(Gilt ze, en sluit hem dichter vast)!’
En van siddring hijgt heur boezem,
Als van folterdroom verrast.
‘Red uw zoontjen; red het, Siegfried,
‘Van die helsche waterslang.
(Tevens prest zy aen zijn boezem
Hunnen liefling, bleek en bang).
‘Dit 's den moorder myner onschuld,
Dit 's den breker onzer trouw,
Helsch vervolger van een wichtjen,
Helsch verdrukker eener vrouw!
Golo, eervergeten ridder!
Is uw liefdehaet voldaen?
| |
| |
't Oog, waerdoor uw vlam ontfonkte,
Doofde thands in traen by traen.
Kommer teerde thands die wangen,
Ongerept van wulpsch bedrog.
Kent ge uw werk, o zoon des afgronds!
Zie die hinde, meer meêdoogend
Dan 't ontaerde menschenrot -
Als ik op hun hulp niet hoopte,
Als my niets meer bleef dan God,
Als mijn weggeslonken boezem
Voedzel weigerde aen mijn wicht -
Bood het, liefdrijk, lavend voedsel,
En volbracht den moederplicht.
Wie de beulen heeft bewogen,
Dien ge een vuigen moordlast gaeft;
Wie de dieren heeft bewogen;
Wie gespijsd heeft en gelaefd;
Wie me een veilge woon deed vinden
In dit bosch, vergeten graf,
De eeuwge Rechter zal my wreken.
Golo, sidder voor uw straf!’
Min verschriklijk brult de donder,
Dan die tael den booswicht trof.
Staemlend smeekt hy lijfsgenade,
Schandlijk kruipt hy in het stof.
| |
| |
Siegfried trekt en zwiert den degen,
In ontembren toorn ontblaekt,
En hergeeft aen d'afgrond 't monster
Door den afgrond uitgebraekt.
Maer wie schetst de gade en moeder,
Zalig met haer man en zoon,
Uit een hel gevoerd ten hemel,
Uit een woud ten liefdethroon?
Maer wie schetst den gade en vader,
Die haer 't graf ontklimmen zag,
Zoo bevallig, zoo onschuldig
Als een zoete kinderlach?
De eedle vrouw wil, dat de hinde
't Sombre bosch met haer verlaet,
En by 't herbergzame dakjen,
Dat zoo welig gras beslaet,
Een kapel aen later dagen
Van heur warmen dank getuig';
Een kapel, waervoor de reizer,
Als voor een herinring, buig'.
Vloog de paltsgraef, met zijn ridders,
Weêr op hert en ever los,
Genoveva met haer zoontjen
Ging naer 't steeds geliefde bosch.
Een kapel rees daer godvruchtig,
Boorend door het groen, om hoog;
| |
| |
En geen reizer, die niet, biddend,
Als voor een herinring, boog.
‘Brabands leeuw kan niet ontaerden
(Riep hy, in verrukking, uit)!
Brabands leeuw kan niet ontaerden,
In wat boei hem 't jammer sluit.
De onschuld moog den schedel bukken,
Eens wordt hem de kop verbryzeld
Door des Hemels bliksemstrael.’
|
|
Auteursrechtvrij
