|
| |
| |
| |
Romancen en Verhalen.
Voor 't Vaderland alleen mijn zangen,
Zoo lang ik adem op zal vangen,
Zoo lang mijn pols en hartaêr klopt!
Deez' enkel ken ik voor geen broeder,
Die 't Vaderland, zijne echte moeder,
Als bastaerdzoon, in 't hart verschopt.
j.v. wouters, Zucht voor 't Vaderland.
| |
| |
| |
| |
Liederik de Buck.
Beklaeglyke jongling! wat baet het? laet af!
Voor u geen verschooning; bepaeld is uw straf:
Ter vierschaer komt wroeging te spade.
Ik ook in Neêrlands gouden spraek,
Bezing mijn land: een dierbre taek
Voor 't dankbaer kinderhart.
Ik zing voor Nederland-alleen,
En ben, is myne kunst maer kleen,
Als Neêrlands zanger fier.
Ik zing ter eer van 't Vaderland,
Stroome uit wat in mijn boezem brandt
Wel, ryze dan mijn belgisch lied
Ter eer van 't Vaderland:
Voor eigen erf, voor vreemden niet
Wat in mijn boezem brandt.
| |
| |
Daer zat hy in zijn gryzen raed,
Grootmoedigheid in 't oog,
Met strengheid in het kalm gelaet,
By krommen wenkbrauwboog:
‘Het woest geweld woedt, opgebruischt,
Schoon menig door myne eigen vuist
Betalen zullen zyhet duer,
Ik zuiver Vlaendrens woud door vuer
En stael van vloekgebroed!’
Hy zegt, en 't heller-vonklend oog
Geeft zynen woorden klem;
Hy heft het fier gezicht omhoog,
‘Ik zweer 't! Dat my Gods wraek verslind',
Al gold het zelfs mijn dierbaerst kind,
Dit zwaerd volbrengt mijn eed!’
- ‘Leev', roept de ontroerde vlaemsche raed,
Hy veegt van 't vaderlijk gelaet
Een stille traen van schrik.
| |
| |
Te recht, dat Liederik verschrikt,
Die zoo zijn Joozram mint,
Als hy zijn duren wraekeed wikt,
En denkt aen 't dierbaer kind.
Wie stapt er schichtig in de zael?
Haer aengezicht en doodsch en vael
Zy naekt, en legt voor Liederik
Een korfjen, knielend, neêr.
Op haer en 't korfjen wendt zijn blik
Zich beurtlings, droef en teêr.
Wat oogt hy na, verbleekend? - Ach!
Dat roerloos er gestrekt in lag,
Voor eeuwig de oogjens dicht.
‘Verslagen vrouw, wat vordert gy?’
- ‘'k Ben weduw: 'k vorder recht.’
- ‘Hier vindt gy recht en medely':
't Is Liederik, die 't zegt!’
- ‘Mijn is het wichtjen, dat gy ziet;
De liefling van mijn hart.
Verstoot eene arme weduw niet!
| |
| |
Gy weet, de honger woedt in 't land:
'k Zat by mijn eenigst wicht;
By 't kussen van dit liefdepand,
Voelde ik mijn' nood verlicht.
Ik zie, hoe 't naer wat voedsel smacht:
'k Had nog wat kostbaer fruit;
In hoop verkocht ik 't reeds, en bracht
Verkwikking aen mijn spruit.
Ik zegen 't voorwerp myner min,
Kus 't weder, droef te moê
(Al stort de hoop my krachten in),
En keer tot tweemael toe.
Een' jongling, naer my heen gesneld,
Ik brenge u ras (zegt hy) het geld;
Blijf hier een oogwenk staen.
Ik smeek: verlaet een weduw niet,
Dat ik, zoo gy geen bystand biedt,
Van honger stervend vind.
Vergeefs! de jongling koomt niet weér;
Ik keer en ga, ik ga en keer,
| |
| |
Maer 'k roep op eens: 't Is geen barbaer.
Ginds nadert hy: koom, red....
Hoe (schreeuwt hy woest)! zijt gy nog daer?
En ik zink neêr, verplet.
Ik rijs in 't einde: 'k was alleen;
Ik was niet by mijn wicht!
Ik strompel, afgepijnd, er heen,
En 't sloot zyne oogjens dicht.
Ik kuste, God! een konden mond,
En zonk bezweken op den grond.
God spare u zulken rouw!’
En Liedrik, met een donderstem:
‘Verga, wie 't fruit ontnam!
De snoodaert! treff' dit slagzwaerd hem!
Zijn naem is?.... - ‘Jozeram!’
- ‘Mijn Jozeram,’ gilt Liederik,
En ruglings valt hy neêr;
De schrik verstijft zijn sombren blik;
In 't eind bekoomt hy weêr.
En traeg, met afgebroken stem:
‘Rampzaelge weduw! 'k moet
Hem straffen, al vergeeft gy hem:
De Hemel eischt zijn bloed.
| |
| |
Men brenge hier d'onmenschten zoon!
En Joozram naekt, vol schrik,
Met trage schreên, en bleeke koon,
‘Gy staet hier voor uw rechter nu,
Herken de vrouw, die gy (ik gruw!)
Een dolk in 't harte stiet.
Gy hebt aen de arme weêuw ontrukt
Sla op dan de oogen, die gy bukt,
Daer op uw werk, en beef!
Al werd gy teêr door my bemind,
Mijn oudst en mijn bekoorlijkst kind,
De roem eens van mijn stam!
Ik maek mijn wetten nooit tot schand',
Dit vergt myne eer, en 't heil van 't land;
Dit zwoer mijn rechtersmond.’
En Jozeram blikt strak en stijf
Op 't arme schaepj'-alleen;
Een diep bezef van 't wanbedrijf
Vaert hem door merg en been.
| |
| |
‘Mijn zoon... dat is hy langer niet,
Welaen! het heilig recht gebiedt:
Ter strafplaets hem gebracht!’
En somber dreunt de kreet: ‘Genâ!’
Die bang en banger stijgt.
‘Denk (roept een stem), denk aen uw gâ!’
Hy rilt, en snikt, en zwijgt.
Gewend naer 't wichtj' en de arme vrouw,
Ontrolt zijn oog een traen,
En aen den raed, verstomd van rouw,
Biedt hy zijn slagzwaerd aen.
Men zegt, dat toen een wrekende arm
Zich hief tot Joozrams straf,
Hy vloekte, en straks volgde op 't: ‘Ontferm!’
Men zegt, dat dikwijls op zyne asch
Die teeder, die verscheurend was,
Stortte in de sombre nacht.
Men zegt, dat dikwijls Liederik
Voor 's jonglings zielrust bad,
Maer nimmer wankelde van schrik
|
|
Auteursrechtvrij
