|
| |
| |
| |
Vrouwkensavond.
Vaer wel, vaer wel, mijn soete lief,
Niet langher en can icker beiden:
Ic ga er so veer, en so veer van hier,
Ende also veer over der heiden.
De dappre Godfried van Bouillon
En kleen en groot, wie stryden kon,
Trok 't heilig kruiskleed aen.
‘Onteerd treurt Jezus heilig graf:
De turksche macht ontzwelt
Aen allen band: dra stort zy af,
Te wapen, Christenhelden-stoet!
Door Godswraek aengespoord.
Beteugel d'ongebonden vloed:
Niet verder! zy uw woord!
| |
| |
God wil het!’ Dit klonk overluid
Door Braband heinde en veer;
En by de traen van gade en bruid
Ging Brussels heldenheir.
Vaerwel! weende al de vrouwenschaer,
Zoo liefdrijk als getrouw,
Steeds bevend voor een nieuw gevaer,
En troostloos in dien rouw.
Men vreesde noodgevechten wel,
Maer licht ook teedrer macht:
De Turken waren forsch en fel,
Hun vrouwtjens lief en zacht.
Men zeî, haer tintlend oogengit,
Waer liefdegloed uit straelt,
Was als de dagster, die in 't wit
Men zeî, haer mondtjens waren rood
Die ginds, in 't morgenland, ontsproot
Men zeî haer ryzige gestalt',
En kruin, en zwierig hair
Als d'Oosterpalm die golft en bralt,
| |
| |
Voort kroop het vierde jaer des leeds
(Voor 't hart eene eeuwigheid),
Sints echtaltaer en echtbed reeds
Een dierbaer hoofd verbeidt.
Reeds loopt alom het schrikgerucht,
Of in barbaersche ketens zucht,
Of wreed werd neêrgeveld.
Of... ‘Neen, het trouwe vlaemsche hart
Zwoer, by 't vaerwel, my trouw!’
Zoo denkt in eenzaemheid en smart
Geen vlek bezoedele de trouw,
Heldin der liefde is Belgies vrouw,
Die eens heur harte gaf.’
Op eens dreunt door d'alouden wal,
De kreet: ‘Er nadert krijgsgeschal!
Een stofwolk stuift omhoog!
Men zegt, het helsche turksch gebroed,
Op weêrwraek tuk, genaekt.
Te wapen, dappre burgerstoet!
In heldenvuer ontblaekt!’
| |
| |
Men raest en rent, en, wraekgezind,
Drijft heen naer vest en poort,
En vond voor vyand gade en vrind,
En vreugdesein voor moord.
't Was gantsch een blyde heldendrom,
Voor dood lang aengemeld,
En, by 't omdaevrend wellekom,
Zijn haerdsteên toegesneld.
De vrouw omhelst haer eeneling,
De moeder kust haer telg,
En ieder zalige arm omving
Een ridder, held - een Belg!
De knaep, nog fluks vol gloriedorst,
Vliegt toe met vreugdgeluid,
Geprest aen 's vaders fiere borst:
Een held look uit zijn spruit!
Men stroomt te samen; en als 't licht
In 't scheemrend westen zinkt,
Staet nog de feestdisch opgericht,
Waer aen de liefde klinkt.
't Verhael van Belgies leeuwenmoed,
Verrukt den luisterenden stoet,
En stelt hun 't hart in vuer.
| |
| |
't Verhael van 's Oostens roozengaerd
Ontvlamt voor 't paradijs der aerd'
De vrouw, met opgeheven kruin,
Wenscht naer de groene mei,
Op dat ze in haer verrijkten tuin
De lauwerdiadeem omkranst
Hun dappre schedel schijnt omglansd
Met bovenaerdschen gloor.
En hooger schijnt die gloor ontblaekt,
Wanneer, met voller galm,
Hun Christenziel en stem ontwaekt
Den palm geplukt door Belgies kroost,
Elks aengezicht verbleekt of bloost
Van heldentoorn of vreugd.
's Lands vaen, op Salem eens geplant,
Zwiert, met den leeuw bepronkt.
't Is, of hy forscher klauwen spant -
Meer gram zijn oog ontfonkt!
| |
| |
Men schalt op pijp en op schalmei,
De zegezang ontstroomt den rei,
Maer de overwinnaers van het Oost
Zijn door den wijn vermand;
En Boduognas heldenkroost
‘Vervolgt ons 't lot ook dezen dag?
Blijft de echtkoets weduw steeds?
Neen, toonen wy wat trouw vermag!’ -
En uit de sluimerige zael
Draegt elke gâ heur heer,
In stilgevierden zegeprael,
Zoo droeg uit Wijnsbergs veege vest
De trouwe vrouw den held,
Wiens uitgeslagen arm haer prest
Aen 't hart, dat liefdrijk zweit.
Eenvoudigheid van d'ouden Belg!
O, dat uw schets den laetsten telg
Der vaedren innig streel'!
| |
| |
En by 't ontwaek ziet elk ontroerd
Waent zich in Oostertuin vervoerd,
En drinkt haer kussen in.
Sints als het negentiende licht
Bloost vreugd op 's Bruslaers aengezicht,
Die lustig schinkt en klinkt.
En uit den hoogen torentrans
Bomt klok by klok, en zang en dans
En op dat niets ontbreken zou
Draegt nog de rappe vlaemsche vrouw
|
|
Auteursrechtvrij