Johannes Viator

[p. 321]

XXXIV.

Voor hare voeten lig ik nu, haar lieve voeten, in vrome aandacht der herinnering.

Mijne lippen raken haar zacht zwart kleed, warm raakt míjn deemoed haar gewijde leden, en mijn gepeinzen rijzen lichtend rond haar op en trekken aureolen om haar hoofd, ringen van fijn goud-licht, die zich opvolgen, opvolgen en van haar uitgolven over 't zwart, breeder, teerder - dan met zacht kleurgespeel.

Zij, die mij gezonden is, van Gods serafijnen één, blankhandige vrouw, aanrakend met licht mijn innerlijke ziel.

In de koestering van haar zon-oogen is dit al gegroeid, deze fijne, machtige en weelderige vegetatiën, die ik te beelden tracht in woorden ontoereikend.

Dit woud, met zijn uiterste fijnheid der loo-

[p. 322]

verkes zonder tal, fijn-vederig, teergekarteld, - met zijn zwaar-machtige grootheid, zijn statigstaande majestatische contoeren.

De looverkes allen leven vrij uit in de ruime goede lucht en de zachte wind streelt ze, dat ze bevend en ritselend wuiven, de kleinen, maar geurdamp vult het schaduwvolle bosch en de stoere stammen staan vast en zwaar, schoonheid, in donkren stand van sterkte.

En de menschenziel die dit schoon dragen zal, moet zijn sterk als de vaste aarde, - maar ook ruim en goed als de groote lucht, dat zij ook 't allerfijnste niet zal krenken.

O mij, o mij - en zoo ik dit al zelf bereiken kon, waar zou ik vinden die mij verstaat?

Want er zijn menschen als norsche rotsen, groot en hatend, sterk en onverzettelijk, dor en hard - en ook menschen als mollig mos, fijn en teeder, laag en lief, week en meegevend.

Maar weinigen zijn als het woud, groot en toegankelijk, machtig liefderijk, sterk en toch àl teederheid.

Om harentwille zal ik mijn hart maken een tempel van goedheid, die den geringsten niet

[p. 323]

uitsluit en zelfs den kwaaddoener tot bescherming is. Maar zijne zuilen zijn hoog en geweldig vast, de vloer in kunstvol mozaïek geleid, tot fijnste oogenlust het kleurenlied in 't glas doorzichtig ingebrand.

De hooge ramen houden op in 't licht, de strakke, bonte pracht, van mijne aardsche liefde de edele legende. En het groote Wereldlicht doet er zijne stralen zacht door zijgen, zich kleurend in haar kleuren, stil-rood, stil-blauw, - ook het stille, heilige geel.

Een woud van goedheid, een tempel van goedheid, - ja een burcht, een sterke stad van goedheid wil ik staan.

Een breed ommuurde, van ver hoog-zichtbare vesting, hoog zegepralend over volkeren van haat, voor allereigenste hating wreed ontoegankelijk, maar vrij en open voor der allervreemdsten liefde.

Veiligheid gevend elk die goedheid zoekt, maar hulp noch steun verwachtend, zelfgenoegzaam vast in eigen sterkte, vrij en open.

Wakend zal zij uitzien over de wijde landen tot waar tusschen de bergen de Wereldzee

[p. 324]

blinkt. En telken morgen, als op het trotsch gemuurte de roode zonglans te schijnen begint zal er plechtige omgang zijn en gezang en vroom geklink van vele klokken. Want haar wezen is vrede en des Hoogsten verheerlijking.