De jacht op de spiegel

[p. 64]

XI

Voor dag en voor dauw stonden Jock en Marlotje bij het ouwedameshuisje-met-de-jasmijn. In het vale ochtendlicht zag je nog geen kleuren; alles leek zwart, en grijs, en wit.

Het was kil. Marlotje schoof de hengseltas met sokken wat hoger over haar arm, en trok de omslagdoek dicht om haar schouders.

‘Jammer,’ zei ze, ‘dat ik mijn petje niet op heb. Mijn hele hoofd is nat van de dauw.’ Toen keek ze met zekere trots naar Jock, die een geweer van haar vader droeg. Het was een erg oud geweer en het kon al lang niet meer schieten. Maar beter wat dan niets. Dolle Dorus zou misschien toch bang worden als hij een geweer zag.

‘Zou u niet liever veilig hier blijven, oud vrouwtje?’ zei Jock. ‘Dan ga ik wel alleen. Als ik de spiegel heb, kom ik meteen terug. En dan mag u er het eerst van allemaal in kijken.’

Maar Marlotje was nu weer opeens een hele heldin. De nacht was voorbij en de Amethysten Vallei, waar ze misschien niet eens door zouden komen, boezemde haar geen angst meer in. ‘Welnee,’ zei ze, ‘samen uit, samen thuis!’ En toen keek de zon over het dak van een laag wit huis aan het eind van een zijstraat.

‘Daar heb je hem!’ riepen Jock en Marlotje, en ze gingen meteen recht op de zon af, de zijstraat door, een kade langs, een plein over en een park in.

In het park ritselden en huppelden de blinkende ulevellenpapiertjes, de boterhammenpapiertjes en ijschocolade-papiertjes van de vorige dag over het grasveld.

[p. 65]

Een petunia-border schudde de dauw af. Een kilo pasontwaakte pindadoppen voerde een trage dans uit rond om de bank onder de oude donkerpaarse beuk; een krant met een halfingevulde kruiswoordpuzzle zeilde waardig in de richting van een - tussen maagdepalm en ribesstruiken verborgen - toiletgebouwtje; bij een bordje met Honden aan de lijn was een va-et-vient van mieren en wespen om een zak met pruimenpitten; en over de confituurtaartachtige bloemperken scheerde de ene zonnestraal na de andere.

Alle vogels waren aan het zingen. Alleen één lijster zat met een uitgestreken gezicht op een tak en zweeg.

‘Wat is er met jou, lijster?’ vroeg Jock. ‘Waarom zing je niet?’

‘Zing zélf!’ beet de lijster de jongen toe. ‘Ik heb belangrijker dingen aan mijn kop! Ik ben spion van de koning en ik zit op de uitkijk naar een persoon van de maan...’

‘Gauw mee...’ fluisterde Marlotje.

Ze liepen langs rhododendronstruiken, die grauw zagen van het stof.

‘Vroeger,’ zei Marlotje, ‘had de koning een mannetje in dienst om de bladeren van bomen en struiken af te lappen met lysol en water. Maar hij spaart nu voor een nieuwe troon en wil bezuinigen op de lysol. En daarom zit het mannetje tegenwoordig voor het gerechtshof met een gedresseerde aap, die centen ophaalt en worden de rhododendrons en de taxishagen en de notenbomen en alle andere bomen aan hun lot overgelaten en nooit meer afgelapt.’

Jock meende, dat je de natuur niet hóefde af te lap-

[p. 66]

pen, maar Marlotje schudde wat medelijdend haar hoofdje. ‘Wat weet jíj daarvan! Een rhododendron in de natuur is een heel andere rhododendron dan een rhododendron in een park... Denk eens aan: al die microben en fietsers en vrijende paartjes, en al dat roet van de boendertjesfabriek...’

Na de rhododendronstruiken kwam een stuk open weide. Middenin die weide zat een grote haas met nijdige ogen voor zich uit te turen.

‘Waarom ben je niet thuis, grote haas?’ vroeg Jock.

‘Val me niet in de rede,’ bromde het dier. ‘Ik ben niet zo maar haas, ik ben spion van de koning en ik zit op de uitkijk naar een persoon van de maan...’

Weer trok Marlotje de jongen haastig mee.

‘Wat wil die koning toch met een persoon van de maan?’ vroeg Jock. ‘En waarom heeft hij spionnen in dienst genomen? Ik dacht, dat hij alleen maar kijkjonkers had.’

‘Alleen maar kijkjonkers!’ Marlotje lachte smalend. ‘Stel je voor! Wie zou voor hem koken, en vechten, en brieven schrijven? Hij heeft van alles en nog wat om zich heen, maar niets deugt. Hij heeft koks en lakeien en soldaten en schoenpoetsers en pantoffelaantrekkers en deuropendoeners... Hij heeft ook eendenvoerders en hondenuitlaters en kanariepietverzorgers. Niet dat hij van beesten hóudt, maar hij kijkt erg tegen ze op. Dát is het. De meeste beesten hier in Lobelia hebben een heel grote algemene ontwikkeling. De minister van financiën bijvoorbeeld zou niets waard zijn zonder z'n kat, en de dwergpincher van de burgemeester is

[p. 67]

een autoriteit op het gebied van woningbouw en winkelweken...’

De ochtendzon scheen door de takken van een populier. ‘Die kant op,’ wees Marlotje.

Ze kwamen langs een vijver met Australische zwanen, die kennelijk geërgerd lagen te dobberen op het onrustige wateroppervlak. ‘Een dier zou zeeziek worden van al dat gedein,’ riepen ze. ‘En er is niet eens wind. Nergens in dit ongelukkige land kunnen we rustig over het water glijden. Alle vijvers klotsen... We hadden nooit moeten emigreren!’

‘Luister niet naar die ontevreden dieren,’ zei het vrouwtje onder het harde lopen. ‘Hun eigen land is overbezwaand; ze hadden er geen droog brood...’

Na een minuut of wat bleef ze amechtig staan naast het standbeeld van een oud, eerwaardig man. die een opengeslagen boek in zijn handen hield. Maar aangezien het hoofd wees naar een draadijzeren papiermandje met een oude schoen erin, was het - dit terzijde - beslist onmogelijk, dat de hardstenen man las, tenminste écht las.

‘Ik moet even op adem komen, hoor,’ hijgde Marlotje. ‘Is dat hollen!’, en toen Jock vroeg waaróm ze dan eigenlijk zo holden, zei ze: ‘Dit gebeurt met het oog op de veiligheid. Ik vrees, dat jij die ‘persoon van de maan’ bent... En ik heb zo'n idee, dat de koning woest is omdat je de spiegel naar een kip hebt gebracht, en niet naar hém... We zullen... ‘Ze zweeg verschrikt.

Uit de struiken bij het standbeeld was een politieagent met getrokken sabel te voorschijn gesprongen.

[p. 68]

‘Halt!’ riep de politie-agent. ‘Daar heb ik jullie! Kom onmiddellijk mee.’

Met één hand greep hij het oude vrouwtje beet, en met de andere Jock, waarna hij ze beiden langs een groen kronkelpaadje meenam naar een zij-uitgang van het park, waar een - met vier schimmels bespannen - gevangeniswagen op ze stond te wachten.

Nadat Jock zijn erewoord had gegeven, mocht hij buiten, naast een koetsier met een hoge hoed, op de bok gaan zitten. Marlotje, die niet zeker wist of ze nog een erewoord had, nam ín de wagen plaats. En zo, met de politie-agent op de treeplank, reden ze door de stad naar het paleis, waar de koning juist bezig was met zijn ontbijt van geconfijt gevogelte met slagroompap.