Op de barkeeper beschouwd

[p. 29]

Dries

Het was een gesprek over koetjes en kalfjes en dat je alweer kon merken dat het zomer werd op de tv want een lekker humoristisch stuk hebben ze al weken niet meer vertoond en een mens wil ook wel 's wat als-ie zo'n avond thuis moet zitten. Zeg nou zelf. En zo.

De lange man op de hoek van de bar had er een tijdje bijgezeten, maar hij mag onder geen beding meer alcohol in het lijf en na zijn tweede koffie stapte hij dus maar op. Hij kondigde aan voor hij naar huis ging ergens een kroket te gaan pakken, maar hoe uitnodigend het ook klonk, niemand sprong op om met hem mee te gaan.

Willem, die ik altijd herken aan die ene bruine tand, die als een snavel onder zijn bovenlip uitsteekt, keek de lange man hoofdschuddend na. ‘Als ik de ellende van die man moest dragen,’ zei hij, ‘dan meldde ik me subiet bij de gemeente als rioleringsbuis. Op het moment dat hij besloten had z'n eigen neer te leggen bij het feit dat hij behoorlijk in z'n centen zit, valt z'n lever uit. En hij is niet gezellig van z'n eigen ook, geen man om bij een kop koffie een potje te toepen of rikken. Met een oude klare wou-ie nog wel 's loskomen. Maar nou is het helemaal mis.

Nou is 't helemaal een klosje garen waar ze het begin niet van kunnen vinden.’

‘Als hij zoveel geld heeft, dan had hij daarstraks wel 's wat weg kunnen geven,’ zei iemand - en een ander vulde aan: ‘voor mij is 't wel een droogkloot.’

‘'t Mag dan gek klinken,’ zei Willem, ernstig voor zijn doen, ‘maar ik heb toch wel, hoe zal ik het zeggen, eerbied voor die knaap. Begot, ik zou niet weten, wat ik

[p. 30]

in zijn plaats zou hebben gedaan. De zaak legt nu eenmaal zo dat zijn vrouw de hoer speelt. Niet dat ze tippelt of zo, het is meer d'r eigen beprostitueren, want ze krijgt af en toe een paar rijke binken op bezoek. Grote wagen voor, gordijnen dicht en hupsaké.

En het kan haar geen pest verrekken, ze vindt het lekker; ze loopt gewoon te zingen op straat hojo gevuld met specerijen. En niet zo klein in de zaken, hoor, want als je ziet wat ze bij haar man naar binnen dragen... De slager komt er zowat een keer in de week met een halve koe voor de deur.

En wat wil ze nou van Dries? Dat die, als die binken komen, oplazert. Gewoon de deur uit. Wegwezen. Geld zat, dus hij kan doen wat hij wil. Hij kan een nijlpaard kopen om mee te gaan wandelen. Een hele kwekerij om buiten te zetten.

Maar wel het huis uit. En wat heb Dries? Die wil op dat moment het huis in! Eerst was hij behanger. En dan stond-ie te behangen. Tot de onrust te groot werd. Dan spoog hij in z'n stijfsel en stapte vierkant de deur uit om te kijken of er een grote auto voor de deur stond. En dan zou er niks gebeurd zijn als die auto er niet gestaan had. Maar die stond er.

Goed, dan was er weer bonje, maar een week later was 't toch weer van hojo gevuld met specerijen. Dus wat doet dat wijf, om Dries te helpen? Die vraagt wat wil je graag? Nou, Dries wou een boekhandel. Goed, een boekhandel. Ten eerste bleek dat Dries niet wist aan welke kant een boek openging. En ten tweede dat als je dat niet weet dat je dan geen boekhandel mag hebben. Toen die zaak verkocht werd had hij zes vlakgummetjes omgezet.

Wat wou Dries nog meer? Dries wou een krokettenhal. Dus er wordt een automatiek gekocht en Dries

[p. 31]

draait warme ballen in een wijk waar dertig kinderen wonen. Dat is dertig zakken friet in de twee dagen en nog minder als er één griep heeft. Dus Dries wrijft de piccalilly uit zijn haar en gaat op een middag kijken. En weer die auto, dus weer bonje.

Afijn, wat wil Dries verder? Dries wil taxichauffeur worden. Maar daar voelt dat wijf geen barst voor, die dacht ook, dan rijdt ie de godganse dag hier door de straat. Ze zegt, ik wil best makelaar blijven spelen en ik koop elk pand dat je nodig hebt, maar geen taxi.’

Hij stopte om wat te drinken. ‘Wat doet-ie nou dan?’ werd er gevraagd.

‘Dries wist ook niet wat-ie moest doen. Ik heb hem hier een paar weken geleden nog gesproken en toen wist hij niks. Het enige wat hem leuk leek was koster, maar dan alleen voor de collecte en aan die bel trekken.

Een week later zegt-ie tegen me, weet je wat Willem, ik geloof dat ze gelijk heeft. Waarom zal ik dat geld van haar niet rustig opmaken. Rustig opzuipen. Van de zomer af en toe een weekje gaan vissen. Dan doe ik tenminste wat terug. Diezelfde avond krijgt hij krampen. Ze moesten met twee man dat lange lijf recht trekken om hem hier de deur uit te krijgen. En je heb het gezien, hij is geen mens meer. En reken dat dat juist op zo'n moment hard aankomt. Dat knalkt, hoor. Een mens zijn lust is een mens zijn lever?’

De man die eerder over droogkloot had gesproken, knikte: ‘Hij zag er wel uit om gelijk door te spoelen.’

En de kastelein rondde het gesprek fraai af: ‘Als ik haar was kocht ik voor hem een hospitaal.’