Op de barkeeper beschouwd

[p. 68]

Naakt

Op het terras zaten twee mannen, in dikke winterjassen en met de das hoog boven de kraag uitstekend, maar wel in de zon. ‘Bah, lekker wintertje,’ zeiden ze, en één van hen bestelde een cognacje.

‘Zeg Hans,’ zei de linkse, die een groot droevig gezicht torste, ‘weet jij hoeveel het je kost als ze ontdekken dat je geen kijkvergunning hebt voor de televisie?’

‘Hebben ze bij jou gecontroleerd?’

De droeve man knikte. ‘Ik heb dat ding al een jaar of vijf, maar ik heb 't altijd vergeten. Mijn vrouw zei altijd: vergeet 't niet; maar ik dacht altijd maar: ik doe 't wel 's een keer als ik op het postkantoor kom. Maar ik ben al in vijf jaar niet op 't postkantoor geweest.’ De klaaglijke klank van zijn stem verspreidde kommer en ellende.

‘Daar komt bij,’ ging hij verder, ‘dat ik wist dat hij elke dag kon komen, en toch had ik er weer niks aan gedaan. Ik had me echt voorgenomen naar het postkantoor te gaan, maar ja, als je die gewoonte niet hebt, dan kom je er ook niet zo gauw toe.

Nee, weet je wat mij overkwam? Ik scheer me altijd in de keuken, moet je weten, want ik heb wel een badkamer, maar daar zit geen stopcontact. De gewone nieuwbouw, je weet wel. De brievenbus zit bij mij in de w.c. Voordat er een bakje hing, kon een postbode met kracht in de armen de hele rotzooi zo in de plee mikken.

Elke ochtend steek ik mijn hoofd onder de kraan en dan loop ik nakend naar de keuken om me te scheren. Dat geeft me zo maar een vrij gevoel. Niks bijzonders. Ik sta gewoon lekker. Een beetje scheren.

[p. 69]

Het is bij negenen, en m'n vrouw ligt nog te slapen, als er gebeld wordt. Ik denk, barst maar. Je bent wel gek als je als een idioot dan je broek gaat aantrekken, trouwens altijd als je net bij de deur bent is de beller alweer weg. Dus doe ik niks, ik blijf rustig wat scheren.

Je weet hoe dat gaat, ik heb een scheerapparaat met beweeglijke kop, maar toch beweeg je je eigen hoofd ook wel 's. Dus terwijl ik mijn eigen hoofd zo beweeg, valt mijn oog op het raam en ik zie dat er iemand onder de vitrage en het gordijn door staat te loeren. Een vent met een hoed op. Nou, wat zou jij doen in zo'n geval?’

De ander haalde z'n schouders op. Hij had geen zin om erover na te denken. ‘Jaaa,’ zei hij toen, zeer neutraal.

‘Ik wist het eerst ook niet,’ zei de droeve man. Hij draaide zich nu helemaal naar zijn metgezel, zodat ik hem en profil kon zien. Hij had een zware, vlezige neus, waar hij even tegen tikte; het ding bleef enige tijd nasudderen.

‘Ik dacht: gewoon blijven staan. Je kan niet als een jonge meid weglopen of een handdoek voor je kruis gaan hangen. Ik had ook geen zin om me om te draaien. Het is ook geen leuke gedachte om te weten dat er iemand naar je naakte achterkant staat te kijken, en bovendien kon ik hem dan niet in de gaten houden. Afijn, ik stond nog wat te scheren, en toen ik klaar was, borg ik het apparaat op en wou de keuken uitlopen. Ik floot wel, want je moet toch wat doen. Normaal fluit ik op dat uur van de ochtend nooit, maar als je weet dat er iemand naar je staat te kijken, ga je vanzelf wat lopen doen.

Net wil ik weg, of die vent klopt op het raam. “Wat mot u?” roep ik. Hij zegt: “Ik kom even uw televisiekaart controleren.” Nou, ik schrok me rot. Ik denk, dat gaat me niet alleen een hoop geld kosten voor de jaren dat ik

[p. 70]

niet betaald heb, maar ook de boete en dan me vrouw. Hoe hou ik die man weg.

Wat doe ik? Ik loop naar de deur, zo nakend als ik ben, ik zwaai de deur wijdopen en ik zeg: “Ik ben bang dat ik hem niet meteen vinden kan, want mijn vrouw is niet thuis en die weet dat soort dingen.” En precies wat ik denk, hij durft niet naar mij te kijken, en staat langs het huis opzij te turen, alsof hij een meeuw ziet kokhalzen. En hij zegt: “Als het u erg slecht convenieert, kom ik later wel eens terug.” “Ach, conveniëren,” zei ik, “mij kan het niet veel schelen, ik ontvang zo wel meer mensen, maar ik wil niet op uw zenuwen werken. Wij doen trouwens niet aan televisie.” En gelijk wam ik de deur dicht.

Nou ja, je begrijpt, dat was zes weken terug, dus ik vergeet die man. Na een grote rotruzie met mijn vrouw, van ik heb het je wel gezegd. Gistermiddag zit ik alleen thuis, er wordt gebeld, ik kijk door het zijraampje, daar staat die vent weer voor de deur. En ik raak weer zó in paniek dat ik een boete zal moeten betalen, en dat gezeur van mijn vrouw voor de eerstkomende drieënzeventig jaar, dat ik ren naar binnen, ruk de draad van het toestel af, en uit het stopcontact, en trap daarna mijn schoen dwars door het scherm heen. Paniek, gewoon paniek. Achteraf kan ik het ook niet meer verklaren, maar ik deed de deur open en ik zeg: “Wij hebben geen kaart. Na een week hebben we 'm kapot geslagen en nu staat ie gewoon als waarschuwing op het tafeltje.”

Hij zuchtte.

‘Die vent geloofde er natuurlijk niks van. Terecht. Ik moet toch betalen. En die vent zei nog, toen-ie wegging: “Naakt liegt u toch natuurlijker.”