Op de barkeeper beschouwd

[p. 84]

Geluk

‘Weet u waar het allemaal om draait?’ vroeg de chauffeur. Hij draaide zich om teneinde mij aan te kunnen kijken en dat kon, want we stonden, in zijn taxi, in een lange file. Af en toe dribbelde een in wit leer geklede agent langs, als een herder op proef. ‘Om geluk,’ zei de chauffeur.

‘Ik bedoel,’ ging hij verder, als om de opengetrapte deur te verklaren, ‘gewoon een beetje geluk. Niet Geluk. Niet van, god Marie, kijk mij even tranen in de ogen hebben. Niet van zie deze wonderbaarlijk genezen hamerteen, alhoewel de patiënt reeds door drie specialisten was opgegeven. Niet van zie de rozeknopjes in mijn tuin ontluiken. Dat is allemaal ouwe koek van gedroogde pruimen.

Nee, gewoon geluk. Ik zal u een voorbeeld geven. Laatst hebben wij gestaakt. Op een maandag. Nou had ik die maandag avonddienst. Wat wil nou het geluk. Dat je op maandagavond toch nooit een cent vangt. Verder, dat ik nog een rest jenever had staan, goedkope, van vorig jaar. En wat nog meer? Dat er een goeie film op de televisie is. Die drie dingen in mekaar gedraaid is al een mooie dot geluk...’

Hij draaide weer terug achter zijn stuur, om zijn auto vier meter naar voren te plaatsen.

‘Trouwens,’ vervolgde hij daarop, ‘films op de filmavond van de televisie, die zijn ook grijs hoor. Ik weet niet wie ze mag uitzoeken, maar het is gegarandeerd een zenuwenlijer. Een vent die inwoont in een juke-box. Of met de hele dag kouwe voeten. Die elke ochtend op zijn bureau komt met de gedachte: wat zal ik ze nou weer 's

[p. 85]

voor tinnef voorzetten. De enige vent die grijnzend naar die film zit te kijken.

Laatst hadden ze toch een produkt! Zo rijst de zon op. Van Hemingway. Met die baard, je weet wel. Nou ging dat toevallig over een impotente man. Dat kan gebeuren, niet, dat laat ik nou effe hangen. Als Hemingway even een impotente man wil aankaarten, dan kan dat. Het gaat mij erom dat je er niks van merkte. Hij zéi alleen maar dat hij impotent was, met een stalen gezicht.

Maar ondertussen zie je hem zo twee, drie keer met een bloedmooi wijf achter in een taxi en niet van jantje hou je handen thuis. Om de dooie dood niet. Als ik die twee achterin gehad had, dan had ik gezegd, hoor 's broer, impotent of niet, maar als iemand van de zedenpolitie naar binnen kijkt, ga ik erop voor gelegenheid geven. Ja, wees eerlijk, ik hou niet van dat soort mensen. Wie een vouw in zijn broek wil houden moet z'n eigen niet laten kietelen.’

‘Dat was dan toch een avond dat u geen geluk had,’ zei ik.

‘Ach,’ zei hij langzaam, ‘dat was een avond dat ik alles kon hebben. M'n dochter... één van m'n dochters...,’ hij draaide zich opnieuw om. ‘Kijk, in kinderen heb ik nooit brood gezien. Maar ik heb er drie, dochters. Je weet hoe dat gaat, als je zo een hele dag gezeten heb... M'n dochter van zeventien had een knul. Een gluiper van een jongen, zo één om met een nijptang buiten het raam te houden. Pukkels. Zo'n vunzig snorretje. Ik heb niets tegen snorretjes, maar je heb er die zien er uit of er wat mee is. Hij deed iets op een drukkerij, ik heb nooit begrepen wat, want behoorlijk praten kon-ie niet. Hij kon z'n lippen niet ver genoeg van elkaar krijgen. Was bang dat z'n snor er dan afviel.

[p. 86]

Maar verder niets op hem aan te merken. Beleefd. Met twee woorden spreiken. Je verstond ze niet, maar het waren er twee.

Maar Rietje was altijd op tijd thuis. Hij rookte nauwelijks, dronk niet. Een jongen om direct een mummie van te maken. Hij droeg trouwens roze bretels, met van die klippies, je weet wel.

Nou, datzelfde weekend waar we 't over hebben komt Rietje grienend thuis, omdat die gluiper in het ziekenhuis ligt. Dronk nooit, jawel. De avond ervoor heeft hij smoorbezopen in een café ruzie gekregen, is door een vent mee naar buiten genomen en over een hek geslagen. Twee ribben gekneusd en van binnen nog wat gescheurd ook. Ik zeg gelijk tegen m'n vrouw: ik hoop dat ze hem een stevige verpleegster geven; dan is hij gelijk van z'n pukkels af óók.

Alles bij elkaar staat dat voor mij gelijk met drie dagen geluk.’

Hij kon weer zeven meter optrekken.

‘En uw dochter?’ vroeg ik.

‘Aaah, die is gewoon elke dag naar het ziekenhuis gekuierd. Zo zijn vrouwen toch. Als je nou met een paar mannen onder elkaar uitmaakt dat die en die vent een zacht stuk poppestront is, dan kan je er donder op zeggen dat-ie aan elke vinger zes vrouwen kan krijgen. Zo is dat nou eenmaal verdeeld. Ik maak het toch mee hier in de wagen.

Van je dochter doet het even pijn, maar je moet het begrijpen. Ik heb er wel lang over nagedacht hoor, dat wel. Ik vind die jongen een gluiper en toch, mijn dochter mag hem. Je denkt dan even: zou mijn vrouw indertijd ook zo'n rotkeus gemaakt hebben? Maar zo'n gluiper ben ik toch niet geweest! Welnee, trouwens, mijn dochter lijkt helemaal niet op mijn vrouw, die lijkt op mij.’