Op de barkeeper beschouwd

[p. 99]

Er is iets

Het gesprek kwam toch weer op dat wat we niet kunnen zien. Het begon bij een gedrongen man met een zeer platgeknepen gezicht, hij zag eruit alsof hij geregeld onder het heiblok kwam.

Hij was in een gesprek gewikkeld geweest over de nadelen van het tandartsbezoek in de eigen vrije tijd, met een lange, zeer blonde jongeman met vooruitspringende boventanden, die maakten dat het leek, alsof hij in zijn glaasje hapte. ‘Wat het a-naturalisme aangaat,’ zei de gedrongen man op een gegeven moment, ‘ken ik verscheidene mensen die met een bijzondere gave bekleed zijn. In zo'n geval past het mij niet om twijfelmoedig te wezen. Een buurman heb met behulp van een medium zijn speciaal geslepen bril terug gevonden, en dat was een hele zegen want zonder dat zag hij geen splintertje.

Persoonlijk heb ik ook ervaringen. Vijf jaar geleden kwam het in mij op dat ik niet gerust verder kon leven zonder een blik in de toekomst. Ik was net twee keer met mijn brommer gevallen, en dat geeft zorgen want hoe gaat het, je reflexen kunnen van de ene op de andere dag afnemen. Dan laat ik nog terzijde dat het lot zich tegen je kan keren. Een mens is net een straat. Je nummert langzaam verder en op een gegeven moment hou je op.

Toen ben ik gegaan naar Madam Orlans, en dat is een zeer origineel medium, daar zij met sleutels werkt. Je geeft haar je deursleutel, de sleutel van de kast waar je geldkist staat, de sleutel van je slaapkamer als je de gewoonte heb die 's nachts te sluiten, je autosleutel, enzovoorts. Zij werpt die sleutels op een gewijde lap en uit de stand van die sleutels na de val concludeert, ik kan

[p. 100]

beter zeggen leest, zij wat de toekomst verbergt. In mijn geval heeft ze gezegd: meneer, u kunt hartstikke gerust zijn, want er gebeurt met u niks. En verdomd, zo waar als ik hier zit, dat mens heb volkomen gelijk gehad. Maar ja, je vraagt je wel af of het geen zonde is van die vijfentwintig gulden.’

De blonde jongeman knikte lang en diep en zei toen: ‘Voor mij blijft het nog een vraag in hoeverre het allemaal juist is. Ik heb eens een verhaal gehoord van een kleine oppassende landman, een keuterboer, die in een huisje woonde ergens aan de Hollandse IJssel. In Krimpen of Capelle of zo, en dat huisje stond onder aan de dijk. En die boer had vrouw en kinderen en werkte altijd hard, ging naar de kerk, al weet ik niet meer welke en op een ochtend ging hij bij de kachel zitten en zei dat hij die nacht een Stem had gehoord. Van de Heere of van een heilige, weet ik veel, maar die Stem had hem bevolen: “Arie, van nu af aan zult gij nimmer meer werken.”

En hoe iedereen ook praatte, hij bleef bij de kachel zitten of maakte een wandeling, maar werken deed hij niet meer en uiteindelijk moest zijn vrouw er op uit om werk te zoeken. Toen zijn in dat dorp een paar mensen bij elkaar gaan zitten, hebben er 's over gepraat en het gevolg was dat ze diezelfde avond een plank legden van de dijk voor zijn huis en dat er iemand op zijn dak klom en door de schoorsteen riep: “Arie, je moet weer aan het werk.”

En het geheimzinnige was dat die boer de volgende ochtend weer direct aan het werk ging.’

‘Zo zie je toch maar dat er wat is,’ kwam een man er tussen die naast hen aan de bar zat, en met een snor en een alpino deed alsof we op Montmartre waren.

‘Ik heb een tante met een moedervlek onder het oor in

[p. 101]

de vorm van de afdruk van de poot van een zwarte kat. En als mijn tante een zwarte kat ontmoet, dan ondergaat zij iets. De eerste keer dat ze die kat tegenkwam kreeg zij heftige buikloop, wat later toegeschreven bleek te moeten worden aan een aanval van gordelroos.

De tweede keer dat ze die kat ontmoette had ze haar fiets uitgeleend aan een buurvrouw en die werd met die fiets totel los gereden door een vrachtwagen.

En de derde keer dat ze die kat tegenkwam is zeer onlangs gebeurd. Inmiddels had zij een commensaal op kamers genomen en toen zij die kat voor de derde keer ontmoette, bleek dat zij een kind verwachtte. Daar had die commensaal ook wel wat mee te maken, maar die kat kwam ze niet voor niks tegen, als u de volgorde van haar rampen beziet, en acht geeft op het merkteken onder haar oor.’ Hij besloot deze op het slot wat plechtig klinkende uitspraak met de mededeling: ‘Baas, geef ze een rondje van mij.’

‘Over geheimzinnige krachten gesproken,’ zei de baas, terwijl hij de glazen bijvulde, ‘ik heb een broer en die is op een goede dag in zijn nek gebeten door een brouwerspaard. De tanden staan er nog in. En weet je wat het merkwaardige is? Sinds die tijd hinnikt-ie.’