Op de barkeeper beschouwd

[p. 117]

Pils

‘Ja ja, ja, ja, ja, ja, ja,’ zei de man, ‘geef mij er nog maar één.’ Hij bedoelde een groot overvol glas zeer schrale pils, dat hij gelijkmatig, maar met grote snelheid in zijn mond begon te gieten. Een vakman, dat was duidelijk. Ook de stevige boer aan het slot toonde dat aan.

Hij zette het glas neer en begon er lang naar te kijken. ‘Het beroerde van een vrije middag is natuurlijk dat je te veel tijd hebt om pils te drinken: Het is nou drie uur en het moet tenslotte zes uur worden. Dat houdt in dat ik nou een kwartier niks te doen heb.

Dan zal je zeggen: drink dan langzamer, maar dat is ook flauwe kul. Dat is je zelf in een regenpijp wringen als je gewoon via de dakgoot kan.

Mijn vrouw zegt wel: ik had net zo goed een brouwerijpaard kunnen trouwen. En dan zeg ik dat ze gelijk heeft, maar ik zeik tenminste niet op het keukenzeil.

En dan ben ik bij lange na nog niet de beste pilsdrinker die er rondloopt. Bij lange na niet. Ik heb toevallig een zwager en dat is een Limburger. Daar drink ik mee, als ik in die buurt kom. Twee weken in het jaar, maar die drinken we dan ook. Wat kan je méér doen? Want verstaan doe ik 'm niet.

Hij is met m'n zuster getrouwd en die vertaalt wel 's wat. En die Sjef, die heb ik een keer op ouwejaarsavond zo tegen zevenen zien beginnen aan een kratje dat naast z'n stoel stond. En toen-ie klaar was zette hij al die flesjes weer netjes in die krat en ging naar het fietsenhok om er nog een te halen. Hij had z'n eigen kratje en dan

[p. 118]

was er ook nog één voor de vrouwen en voor mij, want hij wou niet dat het allemaal door mekaar raakte.

Nou mag ik zelf ook meepraten, hoor, want ik zal niet ontkennen dat ik een mooie pens heb. Daar zou een goeie koeienslachter geld voor neertellen. Maar wat zou dat? Zolang ik op m'n rug slaap heb ik er geen last van. En mijn werk doe ik staande, zonder scheerlijnen, dus wat wil je? Mijn zwager, die Sjef, kan het geen pest schelen dat-ie dichtgroeit, want hij verdient zat. Die heeft een goeie loopse kruidenierszaak, en toen hij z'n eigen moeilijker kon bewegen, heeft hij er zelfbediening van gemaakt.’

Hij zweeg enige tijd en informeerde toen: ‘Zou er al een kwartier om zijn?’

Dat viel tegen, want de klok boven de deur wees acht over drie.

‘Ach ja,’ ging hij verder, ‘ik praat maar wat, want het is hier wel een dooie boel. Ik had eigenlijk een halve dag vrij genomen, omdat ik een pak moest gaan kopen, want mijn moeder was er, die kon dan zolang op de kinderen passen. Maar toen het zo mooi weer was, heb ik tegen mijn vrouw gezegd: blijf maar thuis, ik doe het niet. Wat zal ik in een magazijn gaan staan, zolang als de zon schijnt?

Dat kost me geld, dat geef ik toe. Maar wat is geld? Er zijn ook mensen die komen an me kop swiebelen, dat ik te veel geld verdrink. Ten eerste gaat ze dat geen donder aan, ik zwéét voor dat geld, dus ik moet me zelf ook weer oplaaien. Anders droog ik uit. Om dat te bedenken hoef ik geen bril op te zetten.

En ten tweede, wie beweert dat wij thuis wat tekortkomen? Andere mensen eten een puddinkje toe: En soep vooraf. Alsof dat geen geld kost...’

Hij keek naar de klok. ‘Twaalf over drie,’ zei hij,

[p. 119]

‘Geef mij er nog maar één. Als je langzaam tapt, is het kwartier net rond. En weinig schuim, want dat vind ik zonde.’ Hij zag hoe het glas gevuld werd. ‘Nou jongens, daar gaan we allemaal.’ Een tijd lang was er weinig anders te horen dan het gestaag slikken van zijn forse keel. Hij rondde het werk af met langs zijn lippen te wrijven.

‘Ja,’ zei hij langzaam, ‘het is heel goed dat je wat hebt in je leven. De één wil een auto, de ander wil een vijfkamerflat, maar dat is toch niks voor mij. Ik ben er één van het gewone geklofte kiezelbeton. Een dag niet werken krijgt me niet kapot en een pilsje drinken ook niet.

Aan de andere kant, een cafébaas zal van mij ook geen pluche op zijn stoelen verdienen. Alleen als ik behoefte heb aan goed getapt vers uit de pomp. Ten slotte betaal ik hier óók voor het gebruik van het glaswerk en voor de ruimte om te staan. En dat terwijl ik thuis ook een glas heb en wel twee ook én de ruimte om te liggen. En in een goeie buurt ook. Het zal toch verdomme niet zó wezen dat je niet tussen normale mensen thuishoort, omdat je graag een pilsje pakt. Zie ik er niet goed uit soms? Er hangt toch geen andijvie uit m'n oren? En m'n ellebogen gaan toch de goeie kant op? Wat zullen we nu hebben? Kijk naar mijn handen. Nou, kijk naar m'n handen...’ Hij hield ze gespreid voor zich. ‘Ik geef toe: het zijn werkmanshanden. Geef ik toe. Maar dan moet je me ondergoed 's zien!’