Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 112]

Déjà vu...

Ik weet niet of het je ooit overkomen is, een land in te wandelen dat je eens goed gekend hebt, maar waarvan de herinnering onder den druk van de dagelijksche bezigheid vervaagd was, al stierf ze nooit. Je stapt monter langs den weg omdat het leven je aanstaat en de zon, tusschen twee buien regen in, toch den hoogdag komt opvroolijken. Het spel van kleur en licht houdt je zoo bezig, dat je het landschap niet scherper bekijkt. Maar dan komt plots, met een ruk die je doet aarzelen, een uitzicht je aan de kromming van den weg verrassen. Je zoekt in je geheugen naar een naam en een datum en je voelt je een beetje ongewoon, omdat je dit alles zoo bekend voorkomt en je het toch niet dadelijk kan thuiswijzen. Nochtans herken je dit rustieke huis daar in de helling van den berg, en ook met de golving van den beboschten heuvelrug ben je zeer vertrouwd. Je weet dat de weg, dien je nu bewandelt, naar de hoogte voert die gansch de streek beheerscht en omdat je honger hebt, is het je meteen klaar, dat je op de groote boerderij daar

[p. 113]

brood en melk zal krijgen, want je bent er geen vreemdeling.

Dan beginnen er ineens menschen te leven in je herinnering, echte menschen waarmee je eens gesproken en geleefd hebt en die goed voor je waren. Je overschrikkelt de enkele jaren dat je hen niet meer zag, en je bent weer in het vertrouwde midden, waar je eens dagen van zon en heilende zorgeloosheid hebt beleefd. Je oog onderzoekt langzaam en genietend alle dingen en speurt naar een verandering, terwijl in je hart de milde vreugde om deze hernieuwde ontdekking als een zachte melodie begint te zingen. De bucolische rust van het land heeft je weer in haar ban en je bent weer de jongeman, die hier eens een droom voedde. Je stelt licht ontroerd vast, dat er nog veel van dit alles in het diepste van jezelf leeft en nu wil je maar gauw weten, of je ook in het open gelaat van je vrienden die trouw zal weervinden. Dan ga je den berg op, met de hoop dat een bekende gestalte aan het hek zal staan om je te verwelkomen... En uren van vreugde wachten je op Hemelvaartsdag.

Diezelfde hoop droeg ik ook in mij om jou met de Pinksterdagen terug te vinden, Neleke, en ik ben droef dat het zoo niet zijn zal. den vreemde staat, de rust van deze dagen laten voorbijgaan. En

[p. 114]

hoe zielsgraag toch had ik weer eens in je oogen naar dat licht gezocht, dat me lief is. Het lijkt me zoo bar lang geleden sedert ik met jou op de bank zat voor je huis. Nu dat ik weet, dat het misschien nog een tijdje zal duren eer we opnieuw samen zullen zijn, is mijn verlangen naar jou nog sterker en dikwijls moeilijk om dragen. Ik spreek soms langzaam je naam uit, om je door dien klank nader bij mij te voelen en het gebeurt me meer dat ik den weg afkijk, alsof ik verwachten mag dat ik je de helling zal zien opkomen, of later op den dag aan het station sta tegen dat het avondtreintje binnenloopt. Soms laat ik me een oogenblik begoochelen door de slanke gestalte van een meisje dat aankomt, om dan gauw en ontmoedigd te voelen dat jij het niet kan zijn. Of ik nu rozen knip in den tuin of mijn handen laat glijden over de toetsen van de piano, steeds leeft daar die onrust om je afwezigheid. En wanneer hier dan tegen den avond een jonge man met zijn meisje voorbijgaat, die zwijgend den bloei van de liefde op hun gelaat dragen, dan ben ik nog meer ontredderd en voel die alleenigheid zoo triestig aan. Ook Mercator is er niet om met mij een loopje te nemen en die momenten van weemoed weg te werken. Ik moet dan denken hoe arm ik ben, wanneer ik jou niet heb en hoe graag ik dit alles gauw anders zag worden. Ach, Neleke, het waren twee conincxkinderen...