Flitsende pijl

[p. 16]

2. De zwervende Indiaan

De bonte schudde met de kop. Dit stilstaan verveelde hem. Rennen wilde hij, de vlakte over naar de kim, hoogte op en hoogte af.

Maar Flitsende Pijl had geen haast. Hoog opgericht op zijn paard zat hij, de rechterhand rustend op de schoft van het dier. Zo liet hij zijn blikken over de prairie gaan. Hij verschikte wat op de paarderug en de bonte wilde het meteen weer op een rennen zetten.

‘Kalm aan, vriend. Het wordt nu uitkijken voor jou en mij.’

Flitsende Pijl drukte de knieën stijf tegen de flanken en de bonte wist wat hem te doen stond. In een korte draf ging het tegen de terreinplooi op, die een paar kilometer verder tegen de lucht eindigde. Daarachter liep het terrein af. Bovenop de hoogte zou hij kunnen zien wat zich daar bevond.

Maar vóór zij de top bereikt hadden, liet Flitsende Pijl de bonte stoppen.

‘Isibi-ta-ni-ni.’

‘Tijd om te gaan liggen.’

Hij liet zich op de grond glijden, duwde de kop van zijn paard omlaag en het dier liet zich door de knieën zakken. Het verdween helemaal in het lange prairiegras.

De bonte zou blijven liggen tot het signaal van zijn jonge baas klonk.

Flitsende Pijl was een en al waakzaamheid, terwijl hij zich langs de helling omhoogwerkte. Hij moest weten

[p. 17]

wat zich aan de andere kant van de hoogte bevond en er voor zorgen, zelf niet gezien te worden.

Een bruine vlek op een bruine helling was hij. De harde grashalmen slierden langs zijn benen en braken met een knappend geluid af, als zijn moccassins ze neerdrukten. In de lente en de voorzomer zouden ze zich wel snel weer oprichten, maar ze waren nu hard en droog en bleven liggen zoals ze lagen. Hij kon niet voorkomen, dat hij op deze manier een spoor achterliet. Maar dat was niet erg. Van deze kant dreigde geen gevaar.

Hij vorderde vrij snel. Hoe dichter hij echter bij de bovenrand van de terreinplooi kwam, hoe meer hij voorover ging lopen. Zijn hoofd mocht toch vooral niet boven de rand uitkomen. Tenslotte zakte hij door in de knieën. De laatste meters legde hij kruipend af. Scherp hield hij de blik gevestigd op de halmen, die de bovenkant van de hoogte aangaven.

De opwinding trilde door hem heen. Eigenlijk was nu pas het echte avontuur begonnen. Straks zou hij weten, wat er aan de andere kant van de hoogte was. En dat kon van alles betekenen. Nu, sluipen, daar wist hij wel zo het een en ander van af. Er ging geen dag voorbij of hij en zijn makkers probeerden elkander te besluipen en te overvallen. Het was bekend in de stam, dat Flitsende Pijl zijn gelijke niet had.

Behoedzaam schoof hij tussen de halmen door, de ellebogen op de grond. Telkens verplaatste hij er een en zo trok hij zich over de grond voort.

Langzaam kwamen de laatste halmen in zijn richting gegleden en toen was het alsof hij helemaal niet meer vooruitkwam. Als hij zich bewoog, bewogen ook de halmen en dat was iets wat een scherp oog ergens in de vlakte beneden zou kunnen zien. Daarom moest het langzaam gaan, heel erg langzaam.

De zon brandde op zijn rug, maar hij lette er niet op. Hij had alleen maar aandacht voor de bovenkant van de

[p. 18]

hoogte. Het was nauwelijks te merken, dat hij van plaats veranderde. Over de laatste meter deed hij bijna een half uur. De halmen verdwenen onder hem, maar het ging bijna ongemerkt.

De blauwe lucht, die hij tussen de halmen door kon zien, heel in de verte, eindigde aan de onderkant in een donkerder streep, die langzaam breder werd.

De prairie schoof uit de kim omhoog.

Nog verder gleed de zwarte bos haar, met daaronder twee donkere ogen als ronde kolen vuur. Met elke centimeter, die het lichaam naar voren schoof, kreeg hij meer zicht.

Eindelijk kon hij de vlakte achter de landrug overzien. En daarmee kwam de grote verrassing.

Het was allemaal anders dan hij had verwacht.

Achter hem lag een verschroeide prairievlakte, waar het gras verdord was. Zo zou het aan de andere kant ook zijn, dacht hij.

Het was geen prairie meer, een effen vlakte zonder struik of boom, maar een uitgestrekt dal, aan alle kanten omgeven door golvende heuvels. Bomen en struiken stonden overal in het dal verspreid, alleen of in groepjes. Een brede strook struikgewas, met hoog daarboven de kronen van reusachtige katoenbomen gaven de loop aan van een beek, die door het dal kronkelde. En het gras was groen, diep groen.

De ogen van Flitsende Pijl kregen opeens een diepe glans. ‘De Hand van de Grote Geest’, kwam het fluisterend over zijn lippen.

Zonder er ook maar iets van te vermoeden, was hij op een heel bijzondere plek aangeland, een plek, waar iedere Indiaan van wist, doch waar bijna nooit iemand zich liet zien. Ze lag ver buiten de paden, die door de prairie liepen en de stammen kwamen hier niet.

Daar hadden ze hun reden voor.

Er leefde een oud verhaal onder de Indianen, dat Mani-

[p. 19]

tou, hun grote geest, erg verdrietig was geweest, omdat zijn rode kinderen bijna voortdurend met elkaar aan 't vechten waren. Daarom had hij zijn hand over dit dal gelegd en hij liet de stammen weten, dat hier niet gedood mocht worden. Hier was elke Indiaan veilig. Ook op dieren mocht er niet gejaagd worden. Dat waren zovele redenen voor de Indianen om hier vandaan te blijven.

Het was een dal, zoals er slechts weinige waren. Het wemelde er van dieren. Overal flitste het wit van antilopenruggen, witstaartherten sprongen tussen de struiken rond. De ogen van Flitsende Pijl, die gewend waren om in de verte te staren konden tot op enkele kilometers onderscheiden wat er zich daar voor hem bevond. De elandstier, die als een bewegende massa tegen de kim afstak, ontging hem evenmin als de kudde buffels, die verder in het gras lag te herkauwen.

Maar dan...

Opeens zag hij bovenop een kleine hoogte een groot, zwart paard. Dicht daarbij zag hij nog meer beweging, een hele troep wilde paarden. De zwarte hengst moest wel de leider van de kudde zijn. Nu, wanneer die wilde, schuwe dieren zich hier zo vredig ophielden, dan moest het er wel veilig zijn.

Flitsende Pijl had genoeg gezien. Alle bijzonderheden van het dal had hij in zijn geheugen gegrift. Hij had ook al een plaats uitgekozen, waar hij zijn nachtkamp zou opslaan. Hier behoefde hij zich voor niemand in acht te nemen.

Hij richtte zich op zijn knieën op. Wanneer hij nu zijn fluitsignaal liet horen, zou de bonte aan komen stormen en samen zouden zij over de rand van de terreinplooi het dal binnen kunnen vliegen. Maar hij wist, dat geen enkele Indiaan op die manier het dal zou binnenrijden en evenmin als een sluipende spion. Dit was het dal van Manitou, zo dachten zij. Daarom richtte hij zich op en

[p. 20]

keerde terug naar zijn paard. Het dier hoorde hem komen. Het was echter zó gedresseerd, dat het stil bleef liggen tot Flitsende Pijl het genaderd was. Het had wel de kop zo gedraaid, dat hij zijn jonge baas kon zien aankomen.

Eén woord was voldoende om de bonte op de been te brengen en het volgende ogenblik zat Flitsende Pijl er weer bovenop.

Weer gingen zijn blikken naar de bovenkant van de helling en al spoedig tekenden zich boomtoppen daarboven af. Ze werden steeds groter en met elke stap van het paard werd een groter gedeelte van het dal zichtbaar. Flitsende Pijl voelde zich helemaal op zijn gemak hier. Heerlijk was het, door de wildernis te rijden en te weten, dat nergens gevaar was te duchten. Het was bijna niet te geloven. Overal op de vlakten moest je op je hoede zijn. Er waren zoveel verborgen plaatsen waar een vijand zich verschuilen kon om je onverwachts te overvallen. Daardoor kwam het, dat de Indianen altijd scherp op alles letten.

Met de houding als van een groot opperhoofd reed hij de helling op en toen hij de bovenkant bereikt had, liet hij de bonte stoppen om vanaf de rug van het paard een blik over ‘De Hand’ te werpen.

Het paard hinnikte blij, toen het het vruchtbare dal voor zich zag en de geur opsnoof van het water, dat zich ginds moest bevinden. Ook door Flitsende Pijl trilde de vreugde van dit ogenblik. Hij zou nu het dal van de vrede binnenrijden. Dat was toch iets om blij mee te zijn? Zeker, hij was een Indiaan, een Arapahoe, hinana-e-ina-n, een echte Arapahoe, niet een hitoune-na-n, een bedel-Arapahoe, zoals een andere stam heette. En hij wist niet wat vrees was. Nog nooit had hij ruzie met een van zijn makkers gehad, wie dan ook. En toch was er veel onenigheid tussen de stammen. Dat vond hij erg. De Arapahoes en de Cheyennes waren de uitgesproken vijanden van de

[p. 21]

Pawnees en die weer van de Syoux. Deze laatsten hadden het weer niet op de Arapahoes begrepen. De Piutes haatten de Apachen en deze op hun beurt de Comanchen. Hij was nog maar een jongen, maar hij had wel geleerd van zijn vader dat er vreugde is in het hart van de rode man wanneer zijn hand is uitgestrekt naar vriendschap.

Nergens ontdekte hij iets, dat de aanwezigheid van mensen deed vermoeden. Gaffelantilopen zag hij bij tientallen en de zwarte hengst stond nog altijd op dezelfde plek. Deze had hun nadering opgemerkt en wantrouwend volgde hij hun bewegingen. Zijn uitdagend gehinnik dreunde door het dal. De zwarte ontdekte in de bonte een rivaal, een andere hengst, die misschien zou willen proberen, hem zijn kudde af te nemen. Dat hadden er al zoveel geprobeerd. Er ging bijna geen dag voorbij of er was een gevecht met de jonge hengsten van de kudde. Hen kon hij wel de baas. Maar deze vreemde hengst kende hij niet. Voor hem was elke vreemde hengst een tegenstander. Hij zou hem laten merken, wie in dit dal heer en meester was.

Flitsende Pijl zag wel, dat er iets met de kudde paarden aan de hand was. Een stuk of wat merries hadden de koppen in hun richting gewend. Zij waren alleen maar nieuwsgierig. Al spoedig zakten de koppen weer naar het malse gras.

‘Woepie! Woepie!’

De roep der wildernis uit een jongenskeel snerpte door de lucht en de bonte draafde de helling af naar de kom van het dal. Flitsende Pijl liet hem zijn gang gaan. Er was vrede in zijn hart.

De groene grasvlakte leek hen tegemoet te vliegen en ook het zwarte paard op het rotsblok.

In de ogen van de zwarte hengst brandde een wild vuur. Een paard, dat zó op hen af kwam stormen, wilde vechten, zoals hij dat zovaak had gedaan. Maar het vuur in

[p. 22]

zijn ogen en zijn uitdagend gehinnik waren niet in staat om de bonte tot staan te brengen. Deze had de zwarte hengst ook in de gaten gekregen. Hij beantwoordde het gehinnik met een even felle uitdagende schreeuw.

De hengst sprong van het rotsblok af, holde naar de merries, beet naar hun manen en dreef hen op een hoop bijeen. Dan sprong hij naar voren en bleef een meter of veertig voor hen staan om zijn rivaal op te wachten.

Geen ogenblik temperde de bonte zijn vaart. De opwinding van het naderende gevecht was over hem gekomen. Als een flits schoot hij weg over de zachte bodem van het dal, recht op zijn tegenstander af. Flitsende Pijl liet hem gaan. Hij had vaker wilde paarden gezien en wist ook precies wat er straks zou gaan gebeuren.

Opeens kreeg de zwarte hengst een schok. Het was hem plotseling duidelijk, dat dit bonte paard een groot gevaar betekende. Eerst had hij een gewoon paard geleken, alleen met een vreemde, hoge rug. Nu echter ontdekte hij daar de gestalte van een mens, het grootste gevaar voor de dieren van de vlakte en de instinkten van de wildernis sloegen in een wilde schrik door hem heen.

Gevaar!

Dreigend gevaar!

Voor geen enkele hengst zou hij ook maar een strobreed uit de weg gaan. Maar hier was een mens en hij wist bij ondervinding, wat dat betekende. Mensen hadden jacht op hem gemaakt en op zijn kudde. Nooit gaven zij het op.

Een zwarte flits deed een sprong naar de zon, de hoeven maalden over de grond en dan schoot hij op de merries af. Een wilde kreet sprong van zijn lippen weg en de alarmkreet dreunde door het dal. De andere paarden waren op datzelfde ogenblik al in beweging. Geen enkele kop werd omgewend om te zien waar het gevaar vandaan kwam. Zij verlieten zich in alles op de leider. De hengst had het teken gegeven. Met daverende hoefsla-

[p. 23]

gen stormden de dieren weg om het gevaar te ontgaan. Het was een weergaloos mooi gezicht, die wegspringende, kleurige paardelijven in het diepe zonlicht. Zwarte paarden waren er, rode, vossen, geelbonte, muizen, schimmels, witte en blauwe en dat mengelde dooreen als een kleurige waaier, die door de wind werd voortgezweept. Een zware dreun sprong weg van de grond en weerkaatste tussen de bossen. De angst maakte de dieren bijna dol. In een wilde ren schoten zij weg naar de kim in de wazige verte. Door niets lieten ze zich tegenhouden. Struiken werden tegen de grond gelopen en vertrapt onder de malende hoeven.

Maar groter en sneller dan de sprongen van de merries waren die van de leider. Een zwarte streep schoot als een flits langs hen heen en dan liep de zwarte hengst aan de kop. Vlak achter hem kwamen de andere paarden. De leider zou hen uit de gevaarlijke zone brengen, zoals hij dat al zovele malen had gedaan. Geen hoef bleef achter.

Een minder sterk gedreun klonk vanaf de helling, die in het dal voerde, in de richting van de plek waar de zwarte hengst op de uitkijk had gestaan, een even snelle flits, maar gedreven door een menselijk brein.

Plotterdeplotter, kletterdekletter, zo zongen de snelle hoeven het lied van de wildernis, de jacht van het ene dier op het andere, de race van de strijd van twee kampioenen.

De bonte had het in het hoofd om achter de vluchtende paarden aan te gaan. Dáárom waren zij toch zeker het dal binnengestormd? In hem trilde een vaag bewustzijn van een tijd, en die lag niet zo vreselijk ver achter hem, dat hij ook met een kudde wilde mustangs over de vlakte had gedraafd. Een strop had zich om zijn nek gesloten en sedert dat ogenblik had hij onder de rode mensen verkeerd. Hij was getemd, maar alleen wanneer hij de stem van zijn jonge baas hoorde of diens knieën tegen

[p. 24]

zijn flanken voelde. De wilde driften leefden nog altijd in hem. Hoe vaak hadden hij en Flitsende Pijl geen wilde paarden op de vlakte aangetroffen en altijd was er dan een achtervolging geweest.

Waarom nu dan niet?

Waarom werd de druk op zijn flanken plotseling zo onweerstaanbaar sterk? Met een ruk veerde het hoofd omhoog en hij sloeg de benen uit om de druk te ontlopen. Maar dan was daar de stem van zijn meester, die dieren in bedwang hield en daaraan moest ook deze bonte wervelwind zich gewonnen geven. Dwingende knieën en bevelende woorden, hij móest zich schikken. Langzaam minderde hij vaart.

Ploffe, ploffe. De bonte stopte.

Ook Flitsende Pijl keek de vluchtende paarden na. Wanneer alles gewoon was geweest, zouden zij zijn blijven doorrennen. De bonte kon het in snelheid van bijna ieder paard winnen. Ze waren meer dan eens dwars door een kudde heengereden. Maar zij bevonden zich nu in de Hand en daar moest vrede zijn. Hij mocht de dieren geen angst aanjagen. Bovendien, de dag liep ten einde. Vóór het donker werd, moest hij een kamp opgeslagen hebben. Als de zon onder was gegaan, volgde er bijna geen schemering en in de duisternis waagde een Indiaan zich niet graag buiten. Zij waren bevreesd voor de dreiging van de nacht, als de geluiden zo geheel anders waren dan overdag. Zij meenden in de geluiden van de nachtwind de stemmen van geesten te horen.

Flitsende Pijl was anders. Als hij in de tiepie van zijn vader lag, hoorde hij de wind er omheen fluisteren en nog zoveel andere geluiden. Die kende hij. Die kende iedereen immers? Maar nog nooit was iemand door een geluid of door een stem gestorven, dat wist hij ook. Nee, bang was hij niet, echt niet. Maar nu het nog licht was, had hij een goede gelegenheid om de plaats van zijn nachtkamp op te zoeken.