hun uitwerking plompverloren tegen hun heilzame bedoeling.
Waarom aarzelen wij zo lang? Betekent ‘curare’ niet verzorgen en, in de verbinding met ‘wond’ zelfs ‘genezen’? Ik genees mijn vader van het leven.
De arts wilde hem niet, door een injectie met pijlgif, in twee minuten laten sterven. Hij moest zichzelf tenslotte de kans gunnen zich te verbergen. Niet anders ging het vroeger, als wij verstoppertje speelden. Tel tot tien, tot honderd. Honderd negen, honderd tien, wie niet weg is...
Dus verlengde hij het sterven van mijn vader met een extra aantal uren om zijn eigen gevoelens te sparen. O god, dacht ik midden in de nacht. Het werkt niet. Plotseling in paniek belde ik de arts, die mij zijn privé-nummer had gegeven. Zo moest hij uiteindelijk de injectienaald met curare toch nog naar mijn vaders aderen brengen. ‘Het duurt niet meer dan een paar minuten,’ zei hij. ‘Wil je blijven kijken?’
En hij bedoelde: dat is het juist wat ik niet wil, kijken naar de uitwerking; we maken er plotseling zo'n haast mee hem te laten sterven; ik moet opschieten dat ik die spuit nog bij zijn leven uit hem trek.
Zij die anderen helpen, zich opwerpen als hun beschermers, die hen bijstaan, hun hand vasthouden als zij sterven, zulke voortreffelijke verplegers, tot wie ik niet behoor, hoewel ik mijn vaders hand heb vastgehouden, zelf verkrampt, alsof die hand op het laatst nog een gruwelijk voorteken zou doorgeven uit de eeuwigheid.
Auteursrechtelijk beschermd