Dode bladeren

[p. 21]

[V]

Hoewel er enige verbetering leek op te treden in de verhouding tussen de Franse taal en mij, bleef ik tijdens het diner zoveel mogelijk op de achtergrond. De bijeenkomst waaraan ik mocht deelnemen, diende voor het afhandelen van een aantal zaken.

‘Het gaat goed,’ zei Thérèse, toen meneer Hubert zich even verwijderde. ‘Misschien kan ik morgenochtend vrijaf nemen, als we nog een paar kleine knopen doorhakken.’

Ik geloof dat zij dat ook werkelijk deden. Zakendoen leek mij heel gemakkelijk, een mening die mij sindsdien niet meer heeft verlaten. Ik stel mij wel eens voor dat ik de wens van mijn vader had opgevolgd. Dan had ik het, of ik wilde of niet, tot fabelachtige rijkdom gebracht. Het is een kwestie van loven en bieden, binnen een strikte organisatie. Bovenal is het een zaak van poeha. Die Hubert deed zich voor als een beschaafd persoon; het donkerblauwe pak dat hij droeg, zat werkelijk perfect gegoten rond zijn dikke buik. De ongetwijfeld dure zij-

[p. 22]

den das paste er volmaakt bij. Terwijl hij zat te eten, beschaafd aan de wijn nippend die hij met een elegant gebaar van tafel lichtte, kroop er een dun straaltje vet langs zijn kin omlaag. Kennelijk voelde het zich niet bijster op zijn gemak binnen Huberts mond, waarna het zelf op avontuur ging. Thérèse deed alsof ze het niet zag, maar ik staarde gefascineerd naar het bijna onzichtbare stroompje. Nog even en het zou loslaten. Binnen enkele seconden spetterde het op zijn das. Net mis; op zijn witte overhemd. Thérèse bleef onberispelijk. En ik begon te giechelen. Dat zou een vrouwe niet gauw overkomen. Die Hubert; al zoveel zaken afgehandeld, en toch kon hij nog steeds niet goed schatten hoeveel zijn mond aan kon. Vaak heb ik mensen van beschaafde komaf een servet onder hun boord zien proppen. Die deden dat ook niet voor niets. De mens leert door ervaring. Dat stak ik toch maar weer gratis op.

Zoals het een negentienjarige past, wist ik geen maat met de drank. In de avondlucht, nadat wij afscheid hadden genomen van meneer Hubert, neuriede ik de Marseillaise.

‘Heb je het naar je zin gehad?’

‘Allez citoyens! Formez vos bataillons!’ zong ik vrolijk.

‘We kunnen beter meteen naar het hotel gaan. Of wil je nog ergens naar toe Danny?’

‘Waar ik naar toe wil, kunnen vrouwen mij niet volgen!’ raaskalde ik.

Dat straaltje vet uit Huberts mond had bij mij ook heel

[p. 23]

wat losgemaakt. Het waaide een beetje; de wind sloeg op mijn ogen, door mijn hersens en suisde via mijn oren weer naar buiten. Parijs werd er draaierig van.

‘Ze kunnen het bij jou net zo goed meteen in je mond gieten,’ had Thérèse op waarschuwende toon gezegd, toen het er even op leek alsof de wijnober alleen voor mij was ingehuurd. Ze voegde eraan toe: ‘Je wordt straks toch niet misselijk, Danny?’

‘Nee,’ wist ik zeker. Ik bedoelde het koel en hooghartig. Maar zo kwam het er niet uit.

Ik heb een maag als een olifant. Maar wat weten wij over de magen van deze dieren? Geven wij ze ooit wijn te drinken? Hebben wij in de dierentuin een speciale wijnoppasser voor hen aangesteld?

Ik stelde mij een olifant voor. Bovenaan de trappen bij de Sacré Coeur balanceerde hij op zijn slurf. Het menigvuldige publiek hield z'n hart vast dat hij naar beneden rolde en de stad verpletterde.

Waar ik heen wilde, konden vrouwen mij niet volgen. Ik wilde naar bed. Op een leeftijd waarop ik mij dwangmatig volgzame vrouwen voorstelde, verlangde ik ernaar alleen te zijn om te slapen.

‘Houd mijn hand maar vast Danny.’

‘Wat voor hand nu weer?’

‘Deze hand. Je wilt toch naar het hotel? Kom maar.’

‘Hebben we een hotel?’

‘En een lekker warm bad. Daar knap je van op.’

‘Ik wil niet in bad!’

‘Dan ga je fijn even onder de douche.’

‘Ik ga in de bar zitten.’

[p. 24]

‘Dat lijkt me heel verstandig. Als je de bar tenminste haalt.’

‘Kampioen. Alles kampioen.’

‘Natuurlijk ben je kampioen, lieverd.’

Zij bracht mij naar mijn kamer en hielp mij met het zoeken naar de sleutel. Die had ik zojuist in ontvangst genomen, maar op onverklaarbare wijze had hij zich alweer van mij losgemaakt. Dat zij hem in de zijzak van mijn colbertjasje vond, grensde aan tovenarij.

‘Kun je jezelf uitkleden?’ vroeg zij belangstellend toen ik mij op het bed had laten vallen.

Ik wuifde haar weg. Ik kon mij wel degelijk zelf uitkleden. Maar ik wist niet zeker of ik daar vanavond nog mee zou beginnen.

‘Ik moet je even helpen,’ zei Thérèse op besliste toon. Ik hoorde haar woorden van verre. Het was alsof zij ze door de muur riep.

Vervolgens rende ik naar de badkamer om te spugen.

Toen ik later, wezenloos voor mij uitkijkend, terugkwam in de kamer, hielp zij mij met uitkleden. En zij waste mijn gezicht.

‘Goedenacht Danny. Morgen voel je je beter.’

‘Heb maag olifant,’ mompelde ik, voordat zij het licht uitdeed.