Een gedoodverfde winnaar

[p. 30]

[VI]

Terwijl ik opnieuw in mijn vaders werkkamer zat om zo snel mogelijk zijn archief te ordenen, belde Alma Horvers om mij uit te nodigen naar hun vakantieadres in Bretagne te komen. Op de achtergrond hoorde ik hun zoontje Fritsje smartelijk huilen.

‘Ik sla hem op zijn lazer!’ schreeuwde Hugo.

‘Trek je niets van Hugo aan,’ zei Alma tegen mij, alvorens zij de uitnodiging herhaalde.

Fritsje en zijn vader waren even stil.

‘Het zal heel gezellig zijn als je komt,’ zei Alma.

Ik had wel zin om naar hen toe te gaan. Maar ik wilde mij niet aan mijn moeder onttrekken.

‘Ik dacht erover na dat je bij ons zou komen,’ zei Alma. ‘En op de een of andere manier stelde dat me gerust.’

Zij zweeg even.

‘Ik heb je zo'n tijd niet gezien. Ik wou je toen wel meteen meenemen, van die begraafplaats.’

(Zij stond half verscholen achter iemands rug. Toen kwam zij op mij aflopen en kuste mij snel op mijn mond. Mijn vader vond haar sympathiek. Daardoor achtte hij haar niet geschikt voor Hugo. ‘Wat een aardig jongetje,’ zei hij, toen hij haar voor de eerste keer met Fritsje uit de auto zag stappen. En tegen mij: ‘Op die manier maken ze hun eigen vaders oud.’ ‘Ach kom nou!’ riep Alma toen hij zijn woorden herhaalde. Mijn vader stak zijn armen uit. Hij wilde Fritsje even vasthouden. Ik verwonderde mij over dat gebaar. Ik wist niet of hij zich blootgaf of opnieuw verstopte achter uiterlijk vertoon.)

[p. 31]

‘Het is ontzettend groot, dat huis,’ zei Alma door de telefoon.

Op de achtergrond riep Hugo: ‘Blijf nou godverdomme in je bed!’

‘Het zal Hugo goed doen als je komt,’ zei Alma. ‘Hij kan best iemand gebruiken tegen zijn zoontje.’

Ik lachte.

‘Kom voor mij,’ zei Alma. ‘Denk er maar aan dat je voor mij komt.’

Ik zou mijn moeder overlaten aan de zorg van een paar vrienden. Ze wilde graag een paar weken weg uit haar huis. Het leek of zij het ongepast gevonden had dat zelf voor te stellen. Zij vroeg aan een vriendin tijdens haar afwezigheid de kasten door te lopen om de sporen van mijn vader te verwijderen.

‘Vind je het harteloos?’ vroeg ze aan mij.

‘Hij is toch dood ma.’

‘Een ander heeft misschien nog wat aan zijn pakken.’

‘Als ik hem er maar niet in zie lopen.’

Ze vroeg wat ik met het archief ging doen.

‘Ik laat het even liggen,’ antwoordde ik.

‘Het valt jou ook moeilijk,’ zei mijn moeder.

Ik reisde op een avond heen en terug naar Amsterdam om met Hugo en Alma de details van mijn vakantie te bespreken. Het huis lag vol dingen die mee moesten en Alma zei opgewekt dat ze erover dacht Hugo voor een paar dagen in een hotel onder te brengen.

‘Maar voor je het weet zit ie daar met een ander!’

Zij aaide hem over zijn hoofd en verdween naar de keuken om een fles witte wijn te halen.

‘Ook dat nog,’ zei Hugo.

[p. 32]

‘Hoe is het met Olga?’

Hugo haalde zijn schouders op.

‘Heeft Laura nog geschreven?’ wilde hij weten.