Een gedoodverfde winnaar

[p. 156]

[XXXI]

Hugo reed als een gek naar huis. Ik verloor zijn achterlicht al gauw uit het zicht. We hadden Asquit achtergelaten zonder hem uit te leggen wat er precies was gebeurd. Maar dat had hij waarschijnlijk wel geraden. Hij verontschuldigde zich dat hij mee de kamer was ingegaan.

Toen de koffer voor de deur stond keerde Olga zich om en zei tegen Hugo dat ze hem nooit meer wilde zien. Ze had wel een grote omweg gemaakt om hem dat te komen vertellen. Ik zei dat ze nu niet moest weggaan.

Olga keerde zich naar Asquit en kuste hem op zijn wang.

‘Je gaat toch niet weg?’ vroeg hij.

Maar dat ging ze wel.

‘Je hebt mijn adres,’ zei Asquit. ‘Kom me gauw opzoeken. Ik zet een erehaag van knaapjes voor je klaar.’

Ze knikte. Ze glimlachte naar hem. Daarna pakte ze haar koffer op en liep de gang in naar de lift.

‘Ze rijdt zich te pletter,’ zei Hugo.

Hij ging haar achterna. Het was niet moeilijk om haar in te halen. Hij nam de koffer van haar over en wachtte met haar op de lift. In geval van ruzie zou hij haar kunnen kalmeren. En dan was de koffer zo weer uitgepakt. Maar hier was geen sprake van ruzie, die hij kon opstoken en laten uitwoeden, waarna de verzoening geen moeite zou kosten. Zo ging het in zijn eigen huis. En daar was Olga onbekend. Hij kon niet over haar praten. Hij mocht vanaf morgenavond de kranten kopen en kijken of er een ongeluk gebeurd was. Maar er niet over praten. Olga bestond alleen in zijn verbeelding. Daar had zij zich teder in zijn omarming geschikt en gezegd dat

[p. 157]

het zo goed was. Omdat zij het wilde en hij toevallig ook. Maar zij wilde het niet altijd zo.

Hij droeg de koffer naar haar auto.

‘Een gek einde,’ probeerde hij nog.

‘Vind je het gek?’ vroeg Olga ijzig.

Hij dacht dat ze spijt zou krijgen en hem opbellen. Maar hij wist het niet zeker. Nog twee weken te gaan voor hij naar huis vertrok. Overal aanbiddelijke meisjes in het water. Maar hij wist niet wat er met Olga gebeurd was. Hij probeerde zich opgelucht te voelen, nu hij van zijn geheim was bevrijd. Maar hij vond zichzelf belachelijk. Hij voelde geen opluchting, evenmin spijt. Er gebeurden dingen, met hem, om hem heen, en hij stond in het midden van al die gebeurtenissen en wist niet wat hij ervan moest denken.

Wij dronken een al aangebroken fles wijn leeg toen wij in de keuken van zijn huis zaten. Alma lag in bed en sliep. Sliep zij? Ik verlangde er zoals gewoonlijk naar naast haar te liggen. Ik zette mij over dat gevoel heen. Ik dacht eraan hoe ik ook vaak in de woonkamer van mijn flat had gezeten terwijl Laura sliep. Verwijten en ruzie. En het gekke was dat ik het altijd was die op een gegeven ogenblik het besluit nam om het goed te maken. Omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik niet met het knagende gevoel van naderend onheil zou ontwaken.