Den hoonig-raat der psalm-dichten ofte Davids psalmen met d'andere lof-sangen

Den xxxij. Psalm.

Wel is den mensch tot groot geluk verheeven,
Die van den Heer sijn misdaad is vergeeven;
Wiens sonden nooit en koomen voor 't gericht,
Maar zijn bedekt voor Goodes aangesigt.
Wel-saalig! wel-gelukkig booven maaten!
Is hy, dien God zal koomen naa te laaten,
Te reekenen sijn ongerechtigheid,
En in wiens geest geen quaad bedrog en leit.

2 Wanneer ik sweeg, en dorst mijn herte vergen,
Om voor den Heer mijn sonden te verbergen,
Wierd mijn gebeent' veroudert, door 't geklag,
Zo dat ik brullen most den ganschen dag.
Want uwe hand was dag, en nacht, met plaa-

[fol. E6r]

gen,
Zo swaar op my, dat ikse niet kon draagen:
Mijn sap verging, ik wierd gelijk het land
Waar op de son in soomer-droogten brand.

3 Toen heb ik, Heer, mijn sonden u beleeden,
'k Bedekte niet mijn ongerechtigheeden,
Maar sei, 'k belei mijn sondig stuk den Heer,
En gy vergaaft my t'onrecht, u ter eer.
Hierom zal ieder heilig', uw beminden,
U, Heere, bidden, in de tijd van vinden;
Al komt'er dan een groote waater-vloed,
Die raakt hen niet, sy blijven steeds behoed.

Pause.

4 Gy zijt my een verberging in gevaaren,
Gy weet my, voor benauwtheid, te bewaaren;
Gy doet dat ik omringt ben met gesang
Van vroolikheid, en vrijd my van bedwang.
Ik zal, o mensch, door onderwijs u leeren
Den weg dien gy sult gaan, den weg des Heeren;
Ik zal u altijd geeven goede raad;
Mijn oog zal op u zijn al waar gy gaat.

5 Weest niet gelijk, in weederspannigheeden,
Een paard, of muil, ontbloot van alle reeden,
Die met gebit gebreidelt zijn, en toom,
Op dat het beest u niet te naa en koom.
Zo ook dien mensch die godloos is van herten,
Die

[fol. E6v]

heeft, en zal voorts hebben veele smerten;
Maar die op God vertrouwt, en hem verbeid,
Dien zal omringen goedertierenheid.

6 O gy rechtvaardige wilt u verblijden,
Verheugt u in den Heer, ja self in 't lijden;
Singt vroolik onsen God tot aller tijd,
Gy alle die oprecht van herten zijt.