De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw

Op den Zaaligen Uyt-gang van Sophia van Zittert....

STaar-oogend op de Leeme kas,
Die 't Stoflijk deel van Fytie was,

Gekist, en ree in 't Graf te dalen:

Soo denk ik: immers 't geen men siet

Daar leggen, dat en is sy niet,

Die God tot sig heeft willen halen:

Wat is zy dan? dat is haar Geest,

In 't Lighaam voor een poos geweest:

Maar wat is dat? wie kan dat seggen?

Nadien 't in God verborgen is

Met Christus: dees geheymenis

Staat eerst na desen uyt te leggen.

Ik ben; 't sta vast: maar wat ik ben

Is onbevatbaar: 't gene ik ken

[p. 264]

 

Daar van is eenlijk door 't Gelooven

 

Dat ik een Lit ben van Gods Soon!

 

Als ik my dit maar regt vertoon

 

Soo styg ik smert, en smet te booven.

 

Dog om te keeren tot dit lyk;

 

Die Ziel, die ons soo meenig blyk

 

Op 't Siek-en Sterf-bed heeft gegeven,

 

Soo van haar Liefden, als Geloof;

 

Geniet nu meer dan d'eerste schoof

 

By Christus, van het Eeuwig Leven.

 

En 't Lighaam dat daar onder leid

 

In hoop der onverderflijkheid,

 

Wagt haar Verlosser eens t'aanschouwen:

 

Terwyl by ons in zegen is

 

Haar Uytgang, en Gedagtenis

 

Aan Elk ten voorbeeld voor te houwen.

 

Sophia! schoon gy aan ons oog

 

Onttrocken zyt, gy trekt om hoog

 

Tot u, en met u ons gedagten:

 

Gy rust, ontdaan van sonde, en last:

 

Gy smaakt de volheid, die wy vast

 

Door 't proeven hopende verwagten.