Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 49]

[De lente komt van ver, ik hoor hem komen]

De lente komt van ver, ik hoor hem komen
en de boomen hooren, de hooge trilboomen,
en de hooge luchten, de hemelluchten,
de tintellichtluchten, de blauwenwitluchten,
trilluchten.

O ik hoor haar komen,
o ik voel haar komen,
en ik ben zoo bang
want dit is het siddrend verlang
wat nu gaat breken -
o de lente komt, ik hoor hem komen,
hoor de luchtgolven breken
rondom rondom mijn hoofd,
ik heb het wel altijd geloofd,
nu is hij gekomen.

Goud is het in de lucht als goude heiligen,
in labberlichtkleeden, de zeilige
die nu de aarde bevaren, bezeilen,
over de luchte meeren
met het zachtgladde kleed scheeren
en blijven wijlen
en komen keeren,
het zachte hoog luchtkleed tillende zeilen
ze heene en weer wiegelende
en blikken zich spiegelend
in de blauwe verwarmde waterevlakken.

O hoor je haar komen
met je zachte warme vingeren
hoog trillende in de bloeme-
luchten die rondom klingelen?
met je vlottend haare
met het licht gebaren

[p. 50]

 

van je blauwe vervlietende oogen

 

in het allerhooghooge

 

het hoogheilige luchtige goudluchtere licht?

 

hoor je 'm komen teederstil licht?

 

 

 

Laten we nu lachen

 

lachen lachen lachen

 

in zijn gezicht dat daar dagen

 

dagen doet in den dag,

 

laten we tranen weenen

 

weenen weenen weenen,

 

hij weent ook over ons henen

 

in zijn sneeuwglinsterdag.

 

 

 

Lentelicht is nu gekomen,

 

eindelijk is het gekomen,

 

o laten we toch lachen

 

lachen zoo licht als dagen,

 

want hij is er, hij is,

 

en gij onz' droefenis

 

val toch in tintellichttranen

 

als bleeke vallende manen

 

stil in de lichternis.

 

 

 

Wij voelen als twee

 

hooge, op stengel verhoogde lenterood-bloemen

 

midden in de lichtzee -

 

de lente is gekomen.