Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 308*]

[Zooals men op de droomerige zee]

Zooals men op de droomerige zee
in doffen zomer toch een golf ziet breken
in witten kop, die krullende weer duikt, -
de rug zich dan weer met het water sluikt, -
maar overal hebben andren gekeken
als hij - Zoo ziet men van de stille ree
der maatschappij ook zwemmende krulkoppen
van arbeiders. Ze kijken langs de golven
en duiken onder.
Maar aldoor gaat het rijzen, dalen, voort,
de hoofden worden talrijker, een spreken
klinkt van de zee der zwemmers onderling.
Als er genoeg zijn, en de zee is vol
van zwemmende lijven, dringende krulkoppen,
dan maken ze éene zwenking, als bruinvisschen
komen ze in oneindigen drom naar 't land.