Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 369*]

[Vrijheid, waartoe de arbeid zich verheft]

Vrijheid, waartoe de arbeid zich verheft,
als met één slag. Gij zijt de gouden velden,
boven de wolken het puur gouden licht. -
Gij zijt de bundel stralen die neervallen
in een bosch, licht en vrij - gij zijt de borst
van den geliefde waar de minnende
aan ligt, stil en in eeuwigen vrede.

O toen ik bij u kwam als met één slag -
het was alsof ik op mijn voeten neer-
geworpen als een gymnast opwaarts schoot
door veerkracht van mijn voeten - en ik kwam
daar bij u in uw gelukzaal'ge velden.
Toen zag ik ze, de drommen vrijheidsmenschen,
en ik ademde op de lucht, uw vrijheid.

Als de dubbelvleuglige bladeren,
de lichte groene wiekjes waren ze,
zoo heerlijk - als de drommen stonden ze
voor den optocht, zoo blank en heerlijk, kleuring
hadden ze van licht, en ze waren naakt
zooals het zand der zee - en over hen
woei de adem der vrijheid als aan zee.

O heerlijk doopte ik mij daar eerst diep in,
zooals een man die op verheven rots
staat bij de zee, en hem komt sterkende
adem van 't groote: alles wordt hem helder.
Maar door overmaat van haar helderheid
wordt hij eindelijk flauw, en zijgt en zijgt,
en houdt zich staande met de hand aan de rots.

Zoo werd ik van de vrijheid die daar was.
Gij waart te helder-sterk, te materieel,
mijn lichaam en mijn hoofd verdroeg u niet. -

[p. 370*]

 

Maar toen kwam daar zwevende door de lucht,

 

zoo vol van kleur en van licht en van wolk,

 

de Geest der Poëzie, en hulde me in

 

zijn zachte lichten zoo diep-wellend wolkend.

 

 

 

O Vrijheid, ik zag u met uwen broeder,

 

Poëzie, toen, en toen werd mij eerst klaar

 

de adem en de opslag van uw zee.

 

Van al die tintelfonklende oogen kwam

 

één roep, van al die hoofden kwam één golf:

 

‘Vrijheid van arbeid, allen samen nu’ -

 

en ik begreep het en ik dronk het diep.