Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 371]

[O alvoedende menschmaatschappij]

O alvoedende menschmaatschappij,
gij zijt de krachtbron, gij toch zijt de kolk
waaruit het leven opwelt. Gij geheime bron,
gij diepe wel, waaruit gulpende sprong
al de hartstocht, al de vlagen en jacht
die 't menschenhart drijft. Waaruit nu de hagel
en buien komen die de drommen menschen
allen jagen, zooals verschrikte schepen,
naar de eenheid, de Eenheid, die daar blinkt
in de verte, zooals de verre zee
kan schittren in een storm, vol gouden pracht,
kalm in de verte, als een stil kamertje.
Stort, o alvoedende menschmaatschappij!
een gulp van 't beste wat gij in u hebt,
een stortvloed van omhoog mij diep in 't hart,
dat heerlijkst gevoel dat gij nu zoo rijk,
zoo overrijk herbergt in uw afgrond.
Laat dien drang naar eenheid bloeien in mij,
die met mijn voeten in uw boezem sta.