De tale Kanaäns. Een leergang liederen (onder de naam Willem Barnard)

[p. 97]

De veertiende zondag van de zomer

Van Lea en Rachel

Schriftuurlijk lofgezang over Genesis 29.

Niemand kan twee heren
dienen tegelijk:
deze wrede wereld
en het nieuwe rijk.

Leven in de vrede
van het wrede bloed,
leven hier beneden
in de overvloed,

leven dat wil blijven
en dat vast wil staan
kan God niet bewijzen
want het tast Hem aan.

Maar wie zijn verkoren
tot gerechtigheid
legt Hij van te voren
alle schriften uit:

dat het vlees moet dromen,
diep en ongetroost,
tot het door Gods zonen
eenmaal wordt verlost,

want de Geest zal baren
Gods rechtvaardigheid
na de barre jaren
van onvruchtbaarheid.

Leven van het wonder
hier in deze tijd
is een leven zonder
huis en zekerheid,

kent het harde wachten
op een teken soms
in de zwarte nachten
voor de wederkomst.

Ach, wie is getekend
door de vrede Gods
loopt langs diepe wegen
door een dal des doods,

loopt in de woestijnen
van de wereldtijd
tot hij aan het einde
God in zich besluit.

Van vlees en geest

Epistelgezang naar Galaten 5 vs 22-26.

Wat zijn de goede vruchten,
die groeien aan de Geest?
De liefde en de vreugde,
de vrede allermeest,
geduld om te verdragen
en goedertierenheid,
geloof om veel te vragen,
te vragen honderd-uit;
geloof om veel te geven,
te geven honderd-in,
wij zullen leren leven
van de verwondering:
dit leven, deze aarde,
de adem in en uit,
het is van Gods genade
en zijn lankmoedigheid.

[p. 98]

 

En wie zijn ziel niet prijsgeeft

 

maar vasthoudt tot het eind,

 

wie zijn bestaan niet kruisigt,

 

hoezeer hij levend schijnt.

 

hij gaat voorgoed verloren,

 

het leven dat hij koos

 

is tevergeefs geboren

 

en eindigt vruchteloos

 

 

 

Maar wie zich door de hemel

 

laat helpen uit de droom,

 

die vindt de boom des levens,

 

de messiaanse boom

 

en als hij zich laten enten

 

hier in dit aardse dal,

 

dan rijpt hij in de lente

 

tot hij vruchtdragen zal.

Van de vogels en de bloemen uit de bergrede

Evangeliegezang naar Mattheüs 6 vs 24-33.

De vogels van de bomen
die lopen door de lucht
als vederlichte dromen,
zij wonen in het licht.

Zij rusten op de adem
van God die ademend
de wereld heeft geschapen
en alle namen kent,

Die alle hemelstreken,
de aarde als een huis,
alleen maar door te spreken
maakte, spelenderwijs.

De grandioze bloemen
de bloemen bij de vleet
met schitterende kronen,
als koningen gekleed,

in kleuren en in geuren
vertellen zij van God
en weten van geen treuren,
de vreugde is te groot.

De vogelen des hemels
de leliën des velds,
zij hebben ons van Jezus
en 't paradijs verteld.

De vogels die daar vliegen,
zij geven hoog van God,
zij geven van de liefde
van God de Vader op!

De bloemen en de heesters
als sluiers van een bruid
breiden het vuur des geestes
over de aarde uit.

Zij bloeien zo uitbundig,
zij zingen overluid
als was hun bloei oneindig,
hun lied onsterfelijk,

Zij vliegen zo voortvarend,
zij wiegen in de wind
en zingen op de aarde
de zon die overwint.

Want God is al hun leven
zij komen niet te kort,
al bloeien ze maar even
en morgen reeds verdord.

Wat zullen wij dan slaven
en werken totterdood?
Ons manna komt van boven,
ons dagelijkse brood.

[p. 99]

 

God immers houdt de ganse

 

aarde in stand en staat,

 

hier in het ondermaanse

 

verheft Hij Zijn gelaat.

 

 

 

God immers houdt op aarde

 

wat leeft in staat en stand,

 

Hij zal ook ons bewaren,

 

wij eten uit Zijn hand.