Op Guicciardijns Italiaensche beschryvinghe van de Nederlanden.
Belgica ontwaeckt, schoon edel’ bloeme,
Hoe sit ghy sus treurich tusschen u rivieren?
Hier is Guicciardini, dien ick u noeme
Veur eenen den fraeysten van Phoebus scholieren.
Haest u, stelt u hooft, en wilt u vercieren
Met bagghen, en ringhen, peerlen en malien.
Vraechdy waeromme? ick sal ‘t u bestieren:
Hy wilt met u wech, van hier na Italien.
En zijt niet beducht, hy sal u lauderen:
En stellen u uyte (soo hy meynt) ter eeren.
Hy sal u de handt doen, want hy kan palleren
Maer het sal wesen met ons selfs kleeren.
Ghy waert rijck ghenoech, om te moghen verkeeren
By de groote hanssen, maer ‘tcieren gebrack // u:
Nou sal hy uwen toon wel soo vermeeren,
Dat elck sal segghen, ghy zijt sonder lack // nu.
V eerste cieraet, is, dat ghy zijt Godvruchtich:
Daer na, dat ghy zijt een seer fraey’ landouwe.
Dat u volck is blyde, konstich, en kluchtich,
Verstandich, ghemaniert, ja oock kloeck en bouwe.
Dat ghy rijck en sterck zijt: daer en boven vrouwe
Van seer schoon’ steden, en van s’koopmans handele:
In der voeghen, als ick u maer eens en schouwe,
My dunckt dat ick de heel’ werelt deurwandele.
Dit cieraet hadde ghy, en fraey bysondere,
Maer het lach soo vele, als verstopt in d’eerde.
Ghy toonde te min: en ‘ten was gheen wondere,
Want goet onbekent dat verliest zijn’ weerde.
De sake was, dat hem niemandt en gheneerde
Om u te eerene met loflijcke schriften:
Nu hebdy eenen als u herte begheerde,
Die u sal voort doen, en met prijs beghiften.
T'sa maeckt u op die reyse, ‘tis opt' vertrecken
Gheluck zy u by over landen en stroomen:
Luttel suldy vinden alsulcken vlecken
Als ghy hier sult laten, al waert' oock Roomen,
Zy zullen eerst meynen u dinghen zijn droomen,
En hebben te samen seer groot ghekakele:
Maer namaels sullen zy hen monden onttoomen,
En segghen, dat ghy zijt s’werelts mirakele.
Maer oft u die Pauwe, en den Tyber mede
(Van d’Arne ist noodeloos dat ick verhale)
Elck om zijn schoonheydt eenich moeyt' aendede:
Noemt ghy hen den Rijn, de Schelt, Mase, en Wale.
Als zy sullen hooren dat ghy spreeckt hun tale,
Zy mochten van schaemten wel bitterlijck weenen,
En segghen: nu heeft zy doch altemale,
Dat haer ontbrack: en voort swyghen met eenen.
| |
Nu adieu Belgica ons’ edel’ moedere,
Gaet maeckt u bekent alle de werelt deure.
Elck die u kent, sal maer worden te vroedere,
Vtopien selve, al is ‘t werck van keure.
Maer loont uwen werckman van zynen labeure,
Niet met arbeyts-loon, soo die boeren gheven:
Maer segt hem vry toe, ick spreke daer veure,
Dat hy ter eeuwicheyt met u sal leven.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd